Anlatsalar İnanırmıydın Şiiri - Cem Seyfeli

Anlatsalar inanırmıydın kendine
Okyanusu gececek bir çırpıda sesin
Sır olup akacaktı yaşamın üstüne
Var ya hani o..... gözlerin
nerden geliyordun kimbilir
Gidiyordun nereye ama
Her gün solunan havaydın sanki
Hiç gezilmemiş bahçelerde
Ve yirmi yıllık sevdaydın sanki
Yeniden keşfedilmiş bilinmez ülkelerde

Anlatsalar inanırmıydın kendine
Şarkıların en dokunaklı yerlerinde
Umutsuzluk kalbini yaralayacak
Dilinin ucuna gelen cümleler
Tek bir yutkunuşla
Yeniden içine akacaktı
Ve inat umutsuzluğa
Sonu bilinmez mesafelere rağmen
Umudun o yeşerttiğin umudun
Hem geceye hem gündüze parlayacaktı

Anlatsalar inanırmıydın kendine
Bir bilinmezin içinde
Tatlı bir yokuşu tırmanacaktın
Bilmeden nereye varacağını
Yinede gülümseyişini takıp yüzüne
Gönül sarayının kapılarını çalacaktın

Anlatsalar inanırmıydın kendine
Paylaşılmaz sandığın yapayalnızlığına
Başka diyarlarda ortak bulacaktın
Uzaklara dalan gözlerin
Yıkmaya çalışırken hasret duvarlarını
Yanık bir türkü tutturacaktı dudakların

Anlatsalar inanırmıydın kendine
Okyanusu geçecek bir çırpıda benliğin
Sır olup akacaktı yaşamın üstüne
Var ya hani o..... gözlerin
Nerden geliyordun kimbilir
Gidiyordun nereye ama
Satırlara sığacak kadar kısamıydın
Yoksa yatağına sığmayan
Nehirler gibi taşarmıydın

Cem SEYFELİ