Anlatmalı Seni Şiiri - Doğanay Dündar

Şimdi bir güvercin olmak
vardı aynı dilde uçuşan.
Aynı yöne bakmak...
Aynı yıldıza çizmek vardı
resmini.
Durmak bize yakışmaz" deyip,
gençliği ölüm koynunda
geçmeliydik bu sokakları.
Anlatmalıydım seni kaleme,
dinlemeliydi sayfalar.
Seninle zamanın meftunu
olan her cümle...
Seninle göç etseydi ozanların
kırık teline.

. . . . . . .

Şimdi kor bir yangın olmak
vardı aynı kalpte tutuşan.
Aynı sıcaklığı hissetmek.
Aynı yağmura seslenmek
vardı ismini.
Sen benim can özüm" deyip,
toprağı suya hasret şehirler
gibi akmalıydık yıllara.
Sakınmalıydım seni gözümden,
tatlanmalıydın omuzumda.
Seninle mana bulan her
sessizlik anı...
Seninle yeşertseydi gönül
bahçemdeki o zamanı.

. . . . . . .

Şimdi yanık bir türkü olmak
vardı aynı sevdaya paslanan.
Aynı notaya eksilmiş...
Aynı affın özrüne bağlamak
vardı düğümleri.
Unutmak çok zormuş" deyip,
kendi yaramızın kabuk
izlerinde yaşlanmalıydık
geçmişe.
Sevmeliydim seni her dakika,
hissetmeliydim.
Seninle kalbe nakşedilen her
sevgi bağı...
Seninle çözülseydi ufka
yelken aklımın kızıl sancağı.

. . . . . . .

Şimdi tamamlanmamış bir
şiir olmak vardı aynı geceye
ağlayan.
Aynı kelama suskun.
Aynı istasyona kızmak vardı
gitmeleri.
Kaf dağı olsan aşarım" deyip,
çocuklar gibi sevinmeliydik
ay'ın o kokulu rengine.
Yazmalıydım seni...Herşeyim !
Dokunmalıydım sana.
Tutunmalıydım...
Seninle baktığım her uzaklık
takvimlerin kırık dalı sanki ?
Seninle ölmeler çok tanıdık.
Yaşamaksa yabancı bir kent
gibi.
Biraz soğuk...Biraz zayi.