Anlatmak Ne Mümkün Şiiri - Yücel Ademoğlu

Sen, ellerinle birlikte gönlünü de açar,
Yavrun için yalvarırdın, yüreğin hep hüşyar.
Kanatlanırdım ben de taptaze iklimlere.
Bilirdim, beni benden çok düşünen annem var.

Küçücük dünyamda bambaşkaydı senin yerin.
Kıyaslamazdım bile tarifsizdi değerin.
Unutulacak şey mi o özverin, emeğin?
Anne, söyler misin, beni senden çok kim anlar?

Sana açılır, her zaman sana sığınırdım.
Ne de hareketliydim, kaynardı sanki kanım.
Rengarenkti sonra hayallerim, rüyalarım.
Cansızdı renkler, olmasa senden gelen tayflar.

İşimde, aşımda destektin yanı başımda.
Bambaşka bir huzur bulurdum senin yanında.
Medet umardım senden, kanayan her yarama.
Kim halimi sorar, derdime yanar sen kadar.

Hatıralarda yaşadığm şu vakitlerde,
Yine muhtacım senin sevgine, şefkatine,
Avunmak isterim eskisi gibi dizinde.
Şimdi sana hasret şu gönlüm hicranla yanar.

Anne, anlatmak ne mümkün hayat hikayeni?
Bir hayat ki gayesi ulvi, mayesi sevgi,
Sen, dünyadaki varlıkların en mübareği,
Yüreğin, samimiyetin en hasını saklar.