Anlatmadın Be Annem

Aylardan ekim yıllardan bindokuzyüzaltmışiki
Kerpiç tuğladan olma ikibuçuk oda
Birde önünde kocaman beyaz dut ağacı
Bir sonbahar gecesinde açmışım dünyaya gözlerimi
Yaşlıca bir köy ebesinin kucağında
Yusyuvarlak bir yüz, pamuk beyazı saçlar birde ten
Annem derdi hep tepsi gibiydi yüzün tombulmu tombul
Gözler çekik, bazen su bazende kurbağa yeşili
Sormadılarki dünyaya gelmek istermisin
Acıyıda, tatlıyıda dibine kadar yaşamak için
Anlatmadın be annem; dara düşersin, sevdalanırsın, yaralanırsın
Karşı kıyıda kalır bir parçan, sol yanın yangın
Anlatmadılarki; gecelerin hep uzun, ışıksız kalırsın
Avuçlarını ovuşturursun buz keser döşeğin
Duvarlar üstüne üstüne gelir
Hayallerin dağılır parça parça dört bir yana toplayamazsın
Yüreğin kopar çıkar yerinden
Tutamazsın avuçlarında, her yeri göz göz olmuş derin yara
Karabasanlarla uyanırsın gecenin bir vakti
Kanter içinde kalır tenin, soluk soluğa nefesin
Korku dolu bakışlarla göz gezdirirsin bir yatağa bir duvarlara
Çürümeye yüz tutmuş pembe düşlerin asılı durur tavanda hala
Gücün yetmez sesini karşıya duyurmaya
Sarılırsın yalnızlığına, birde uzaktaki sevdaya
Çığlıkların gönül duvarlarında yankılanır, çaresiz düşer başın geriye
Ah be canım annem ne olurdu şimdi dizinde yatırsan
Yatırsanda ak göğsünde ninnilerle uyutsan
El değmiyor yaraya, gem vurulmuyor hasrete annem.

(21/01/2009 İstanbul)