Anlatırsın Şiiri - Oktay Türk

Bir limandayız, seferi olmayan yolcu arayan bir geminin güvertesinde uzaklara dalan yaşlı adamın paltosu gibi;
Herşeyden öte kanar yaralarımız, susturamayız, fani faniye dert olur bu yüzden kin dolu akıl denen lobi;
Bir şeylerden kısıp yola devam mı etmeli?, yoksa bağıran cümleleri dert edinip inkar mı etmeli?
Kim kurar içi barut dolu cümlelerin kelimelerini, hangi geminin kaptanı, parçalanmış yelkene karşı der ki kâfi.

Kelimeler kurşun gibi dökülürken dillerden, ufak bir mermi gibidir seçemezsin ağırlığını, etkisini;
Günler zamanın azizliğine uğrar, bir insana karşı kaybedip dengeni, terkedersin ona karşı, diğerlerini oynadığın sen olmayan seni
Bir an satırlarda dolaşan sözcükler parıldarken, körpe duygularınla hissedersin; susturmaya çalışırsın; aleni olmaması için hislerini.
O zaman aralarken kapısını cennetim dediğin kapıların ardını;ettiğin tek temenni, bedbaht olsada senaryo;kaçırmasın senden gözlerini.

Bulamazken âhenk beşeriyet, belki de gördüğüm rüyaların içinde;edindiğim en güzel açıklamaydı o rivayet.
Arşaper açmış, bir gonca gülün çiçek açarcasına devrana;susup beklemiş dönmesini;lâkin kör olmuş basiret,
Gönül vermek, sevmek değildir;Mutsuzken bile buna en büyük örnektir o ilk heyecanın ardından gelen felaket,
Kirpik tanelerine kadar asla olmaz ariyet;namütenahi büyük mesnet aşktır;bunu inkar edemez gönlü güzel namzet.

Peki hangi yaranın tabibiydin bilemem, şu veba dolu hayatın;içinden geçen, gönül otağında seyyar kadın,
Birçok derya da bir kara parçası aradımda;tek ve tahkikat etmeden, yaradanın yarattığına kelam ettiğim için utandım,
Sakınmış olduğum gerçeklerin;bir sürrealisti değil, mahşerde yanan ateşler gibi kavrulup açan en güzel çiçekti o ruhu yara almış kıyın,
Gerçeklerden bahsedip, sevgini bahşettin, hiç olmayacak hayaller için hasret duyarım, bir yare gönül ver konuş ama kimseye bana sustuğun gibi susma,
Çünkü sen en çok şeyi hasıl eden;duygularınla değil, susarken ürperen ruhunla anlatırsın.