........Anlatırken Utanıyorum

Öyle istemiştim ki,
Sevdalanmanı.
Vatan, doğa, Tanrı,
Ya da bir güzel,
Hiç farketmez,
Kara değil,
Gri sevdalanmanı.

Ayıklanamıyor,
Temizle kirli.
Yağmura sevinmek
Ya da yağan zehire
Üzülmek.
Ezilip kaldık,
Toprakla su arasında.
Utanıyorum.

Sana öğrettiğim
Masumiyet
Tarih olmuş
Ben sınıfta kaldım.
Dilim varmıyor,
Sen yine de
Dürüst ol demeye.
Eli boğazımda
Vicdanımın,
Sıkıyor acımıyor,
Ben sana acıyorum.

Kurtlar sofrası
Yaşadığın dünya.
Güçlüler,
Güçsüzleri yutar.
Hiç ummazsın,
En yakının
Üzerine atlar.
Bunu anladığında
İş işten geçer.
Sana bunları
Anlatmaya utanıyorum.

Hayat dolusun.
Hazırlandığın yarınlar,
Seni bekliyor,
Bekliyor ama
Benim sana anlattığım
Yarınlar masum değil.
Yaprakları döken
Rüzgarlara dikkat et.
Duvara ver sırtını.
Nasihat değil,
Gerçeği anlatıyorum.
Beğenmesen de
Mirasımız bu,
Yeter yavrum
Anlattırma,
Anlatırken utanıyorum.

Şiirlerdeki kaldırımlar,
Yüksek ökçeler,
Gönül kavuran,
Manzaralar.
Peşmurde romantizm,
Beyinlere işleyen
Uyku sihirbazları.
Tutunamazsın,
Düşersin,
Kırbaçlar beynini
Akılsız fırtınalar,
Acımasız eser.
Güven bana çocuğum,
Karamsarlık değil
Benimkisi,
Yüreğin sevgi dolu,
Tertemizsin.
Keşke öyle de olmasa,
Hayatın gerçeği.
Böyle öğretmedim
Ben sana.
Boğazım düğümleniyor
Konuşamıyorum.

İnan bana yavrum,
Seni kandırmak değildi,
Niyetim.
Önceki söylediklerim,
Miras olsun istedim.
Ama olmadı,
Beceremedim,
Beceremedik,
Öyle zor ki,
Kabullenmek.
Niye böyle
İnsanlar,
Kendime de
Anlatamıyorum,
Utanıyorum...