Umut olunca yok,
Kendine teselli de veremiyorsun bu kez, Bulamıyorsun çünkü bir şey.
Neye atsan taş kesen elini oynatma mecalin kalmıyor,
Kime döner isen,
Melek yüzlü maskeler içi boş kimlikler.
İçerinde donan alevlerle yaşamayı öğreniyorsun yahut,
Hala ezbere alışık öğrencisindir yaşamaya alışmak zorunda bırakılan.
Beynindeki kocaman ağırlıkla yaşamanın külfetini anlatamazsın kimseye,
Ve kimse duymaz avaz avaz bağrışlarınla gönlüne sızan nehirleri.
Kayıt Tarihi : 3.12.2017 20:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)