Anlatamıyorum Şiiri - Mahmut Hepvarol

ANLATAMIYORUM
Bazen oturur kalırım, odamda bir başıma,
nefesimle, kalbimle,
bir muhabbete koyulurum...
Yalnızlığımın omzuna, atarım elimi,
anlatır dururum, KENDİMİ, kendime...

İçimdeki kini, NEFRETİ anlatırım,
İŞİTİR sesimi,
dile gelir sanki; yalnızlığım,
gidene isyandır, dile gelişi,
iliklerime kadar,
bir anlamsızlık içinde dolanırım,
damarlarımın içindede,
bir bıçak gibi dolanır gidişin,
kanım doğranır sanki;
dilim dilim olurum...
Anlatamıyorum anlatamıyorum...

Sonra başlarım,
deli gömleği giymiş
kalbimle ağlaşmaya, yıkılan hayallerimle
kahrolan ümitlerimle,
üstüne basılıp çiğnenen mutluğumla,
ağlaşa ağlaşa, bütün olurum...
Gözyaşlarımla, parmak uçlarıma bakarım,
seni okşayan parmak izlerime,
her biri, ah edercesine,
neden diye soruverir,
sorularımla, baş başa kalırım,
kursağıma, cevaplar dizilir,
derinden bir nefes alırım,
bakarım parmak uçlarıma,
sevdim işte derim,öyle işte,
kendi kendime, sohbet eder dururum,
sana düşman her yalnızlığımla...
sana düşman her kalbimle...
Anlatamıyorum anlatamıyorum...

Sonra kalbimi yakmak isterim,
yakarım bir mum,
senden kalan her hatırayı,
kül etmek isterim,
uzatırım kalbimi, mum ateşine,
kirinden oluşan, kalbimdeki ateşten,
utanan mum söner,
yine kalırım anılarımda,
vebalı bir pislik gibi,
baş başa kalırız yalnızlığımla...
Anlatamıyorum, anlatamaıyorum

Sonra dalarım odamda yankılanan sesime,
sesimin içinde her söz,
bana düşman, seni anan nefesim,
azrail olmuş sanki, öyle bir başıma,
alır geçmişe gömer beni,
seni anlatmak için;
maniler yazsam, ağıtlar yaksam,
şiirler yazsam ne olurki,
dilim kalbime lal;
kalbim dilime kör olduktan sonra,
sen diyen nefesim, azrail olsa ne olurki
anlatamıyorum anlatamıyorum...