Anlatamam Yokluğunda Varlığımı

Her yazdığım sende düğümlenir sonunda,
Tükürsen de üzerine mısralarımın...
Aslında bu bile mutlu eder beni!
Ama, yok olmaz,
İnsan hiç kendi yüzüne tükürür mü?

Her satır senden sorulur bu şiirde,
Uzun tırnaklarla ezip geçsende satırları,
Güler geçerim ben yine...
Mutlu olurum, sevinç dolar gözlerime!
Ama yok olamaz...
İnsan hiç kendi derisine batırır mı tırnağını?

Her kelime senle başlar ilk hecede,
Kızıp sövsende unutamadığıma,
Ben ağlamam boşuna uğraşma!
Bir yalnızlık edasıyla çağırırım ay ışığını.
Ama yok olmamalı,
İnsan hiç onuruna, gururuna küfreder mi?

Her nokta senden sonra gelir bu şiirde,
Utanıp bir makasla dokusan da kağıdı,
Çatmam gözlerimi, kızarıp bozarmam.
Gözlerimin içi güler düştüğün duruma.
Ama olmaz herhalde böyle şey,
İnsan kendi saçlarını utanıp keser mi?

Her duyduğun ses benimdir bu şiirde,
Kulaklarını tıkayıp okusanda...
Geveze olur yazdığım her kelime.
Ama olmaz öyle şey,
İnsan hiç kendi sesinden nefret eder mi?

Her aşk kokan hece senindir bu şiirde,
Korkak bir yorum kondursanda ucuna,
Hiçbir şey değişmez bilirim sonuçta.
Dudağım bükülür gözlerimin dolası gelir,
Ağlamamalıyım derim, gülerim geçerim yine.
Ama olmaz!
İnsan can parçasını kaybeder mi?

Her gece gelir uzanırsın baş ucuma,
Gidişinin yoksulluğunda kalemime dolanır,
Saçların, dilin, gözlerin ve kalbin.
Çarşaf halden anlamaz,
Yastık bir dürtü olur kaburgalarıma.
Sonra güler geçerim yazdıklarıma.
Ama böyle şey olmaz,
Bir şiir seni anlatamaz...

-Korkaktı kaçarcasına bir gidişti seninkisi,

Nasıl anlatırım senin hala bende kaldığını...? -