Anlatamam Şiiri - Ozan Kaymak

Sana bir masal anlatacağım anne.
O bir masal çünkü,
Ben bile inanamıyorum gerçek olduğuna.
Tek başına bu zamanda,
Hala 'masal' kaldığına.

Sana bir 'insan' anlatacağım anne,
Gerçekten senin kadar 'insan'.
Elleri var,
Senin kadar becerikli.
Senden bir başka sıcak.
Gözleri var,
Senden bir başka samimi.
Işıktan mıdır,
Bir başka parlıyor.
Kayboluyorum anne gözlerinde,
Bulsunlar istemiyorum,
Ben orada çok mutluyum.
Bir de sesi var anne,
O konuşurken, ben 'ben' değilim.
Eriyorum buzullar gibi,
Yüceliyorum dağlar gibi,
Bazen ağlar gibi,
Seviyorum onu anne.

Yüzü var anne!
Anadolu gibi,
Bazen karmakarışık,
Bazen taşıyor,
Hüzünlere zaten alışık.
Baharlar kadar taze bazen,
Heyecanlanıyorum,
Coşuyorum o bana gelirken.
Gidişini sorma,
Sonbaharlarda boğuluyorum,
Yapraklarım dökülüyor,
Üşüyorum.

Sana bir kız anlatacağım baba,
Bazen senin gibi,
Bazen benim gibi,
Erkek gibi 'erkek' oluyor.
Kızdı mı ormanları yakıyor,
Olan bu yüreğe oluyor,
Öyle bir kuraklık,
Öyle bir kıtlık yaşıyor.

Sana bir kız anlatacağım baba,
Anlatması zor biraz,
Zaten anlatılamaz,
Ben ancak yaşıyorum onunla,
O yoksa yaşamıyorum.
Yaşanmış saymıyorum onsuz zamanları.

Size bir 'insan' anlatacağım,
Ey 'anlamaz' ahali,
Herkesin notu belli,
Görmeyen 'kör' millet.
Karışmayın bu sevdaya,
Girmeyin bu bembeyaz rüyaya.
Varın yazın duvarlara,
'Onu seviyorum.'
İlan edin dünyaya,
Ama...
Karışmayın bu sevdaya.