Anlatamadım Sevdalı Yalnızlığımı

Ağır bir bedeldi içimde yankılanan sevdalı yalnızlığım.
Anlamsızlığın ve karmaşanın boyunduruğunda
Hiç kimsenin ulaşamayacağı yitik bir cennetti
Tanrısız bir cennet, benimle kirlenmişti.
Hep aynı acıyla kavrulan yok oluş cehennemine atılmıştı
Çalakalem duygulara, yarım kalmış anılara sürülmüştü
Sonra, kör bir kurşun olup kendini vurmuştu bu dizelerle
Her yana savrulmuş hüzünlü ve yalnız ölüler doğurmuştu böylece
Anlatamamıştı kendini bir şiirle nasıl öldürebileceğini, bir şiirde nasıl öleceğini
Anlatamamıştı yalnızlığın sevdadan geldiğini
Kimsesiz, her yanı intihara bulanmış bir şiirdi…
Acı bir ezgiydi koynunda derin yaralar açan
Gidemediği, içinden geldiği gibi sevemediği çorak bir ülkeydi
Mutluluğu başka bir evrene bırakmıştı, acılardan oluşan başka bir evrene.
Acısız duramazdı ki…
Gizliyordu dağınık ve imaya bulanmış cümleleriyle
Kefaretini ödeyemediği kimsenin bilmediği bir günahtı,
Yalnızca satırlarda sürümüştü izleri, süslü sözcüklerin içinde eritmişti
Uzun, sahipsiz bir yolda nereye gideceğini bilemeden
Beklediğini söylemeden bilindik bir yabancıyı sayıklamıştı
Ne kadar da zordu
Sevdaya ulaşmak, sevdanın ruhunda var olmak
Hep yalnızdı, yapayalnızdı…
Sevdalı yalnızlığımın eşi, benzeri yoktu
Anlatamamıştı çünkü, yalnızca kalbinde tutacak kadar çok seviyordu.