**Anlatamadım Bu aşkı** Şiiri - Nazlı Muhip

Alsam elime kalemi,biliyorum yine de anlatamayacağım seni...

Sen yine onun yanına koşacaksın bitmesinden korktuğun o umutla,
ben yine duygularıma sarılacağım böylesi anlarda.
Aşk,ikimizin yaptığı bir düetti.
Senin dudaklarından çıkan,benimse gözlerimden akan yaşlardı.
Ve ne yazıkki aşk diye birşey hiç olmadı...

Sen belki kırılmamdan korktuğun için,
Belkide beni kaybetmemek için her defasında seviyor gibi davrandın.
Oysa biliyordum gerçeği,biliyordum sevmediğini,
ve senin böyle sahte davranışlarındı beni en çok yaralayan...

Ne zaman onun yanına gitsen,o zaman görüyordun içinde dolduramadığın o yeri.
Ve büyük bir çaresizlikle koşup geliyordun kollarıma.
İçinde ki karşı koyamadığın o arzu yakıyordu bütün benliğini.
Sen onunla konuşurken bile aslında beni istiyordun.
Ama sonu olmayan bir yoldum senin için.
Kaybolmak istemiyordun civarlarımda.
Biz seninle hiç aşktan konuşamadık,biliyorsun
Hep gerçekler vardı dilimizde.
Hep imkansızlık...

Yine de izin verirdim sana,istediğini yapabilirdin bana.
Çünkü ben sana ait olduğumu kabul etmiştim.
Hemde onun yanından geldiğini bilerek,
Üstelik benimleyken bile ondan bir iz aradığını anlayarak.
Bilirdim ki sen onun yanına gitmesen,boşluklarını göremeyecektin,
Ve gelmeyecektin yanıma,
Sırf bu yüzden boyun eğiyordum delice kıskanmama rağmen.
Karşı koymuyordum sana,
Sonra sen gidiyordun,
Ben ağlıyordum,kullanılmışlığın verdiği eziklikle.
Bakamıyordum aynaya...

Sonra bir gün;
Bana en yakın,ama bana en uzak olduğun zamanları,
ayırt edememeye başlamıştım.
O,öylesine işlemişti ki ruhuna,kendini ona öyle fazla kaptırmıştın ki,
Boşluklarını bile doldurmadan silip atmıştın.
Ben artık senin için olsa da olur olmasa da olurlardan biri haline gelmiştim.

Eski alışkanlıklarıma geri dönmüştüm.
Artık değişmişti herşey.
En iyisiyse beni sever gibi yapmaktan vazgeçmiştin,
Eskisi gibi mecbur değildin bana.
Dokunuşların,bakışların değişmişti,
Düet bitmiş,sesler kesilmişti...
İçimde yetiştirdiğim o çiçek boynunu bükmüştü,
artık umudu yoktu bahardan yana.
Kuşlar bir bir uçup gitmişti gönlümden,
yokluğundan buz tutmuş bir gönülde yaşayamazlardı.
Artık tutkular eskimiş,ispat etme çabaları yerine suskunluk gelmiş,
Herşey bir elvedaya bakar olmuştu,
Anlamıştım.
Anlaşılıyordu gözlerinden...

Uzatmadım daha fazla,
Gözlerine son kez bakamadan kesip attım herşeyi.
Seni artık istemediğimi söyledim bir çırpıda,
ve 'gelme' dedim yanıma; 'git onunla kal'...
Şaşırmıştın önce,beklemiyordun bu tepkiyi,bitiremem sanıyordun.
Belkide bilmiyordun herşeye rağmen bir gururum olduğunu.
Hem yorulmuştum artık gözlerimin içine bakarak yalan söylemenden.
İnan bana çok iyi olmuştu böylesi...
Unuturum seni bir sonraki güne sende unutmaya hazırdın zaten beni...

Elime aldım kalemi,ama biliyorum yinede anlatamadım seni.
Anlatamadım bu olmayan aşkı...