Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hani bazı anlarda yaşadığımız, gördüğümüz, soluduğumuz, tuttuğumuz, duyduğumuz yada her ne ise bizi geçmişe götürerek kalbimizin , ruhumuzun derinliklerinde yatan bize acı yada mutluluk veren noktalara takılır kalırız. İşte bu şiirde ben bunu yaşadım. İnsan gidecekse bile bir veda etmez miydi? Zaman dilimine hapsolmuşum ben. 19 yıldan beri böyle yaşıyorum.
kolaymıydı bu sevgiyi bu kadar ucuza harcamak
kolaymıydı acı sözleri seven bir yüreğe haykırmak
ne istediki zavallı kalbim senden vefasız
bir damla sevgiyi çokmu geldi benden saklamak
ne demiş Mevlana ....kör için elmas ta bir,cam da...sana bakan kör ise kendini cam sanma :)
güzel bir şiir di...teşekkürler.
aşk ,hasreti,hüsranı ,duygularınızı oya gibi işleminizi mısralarınızda..kutluyorum o güzek kocaman yüreğinizi..saygılar..
aşk ,hasreti,hüsranı ,duygularınızı oya gibi işleminizi mısralarınızda..kutluyorum o güzek kocaman yüreğinizi..saygılar..
haykırdım ne olur yapma bende insanım
sen beni sevgimi hor görüp atmayı tercih ettin
Mücevherin kıymetini ancak kuyumcu bilir Nazar hanım...
Bu içten ve yaralı yürek sesini yazan kalemi kutluyorum.
Anlatmışsınız Hatice hanım.. Muhatabı muhakkak anlamıştır emin olun.. Yüreğinize sağlık çok güzel dizelerdi.. Sevgiyle kalın.. Halim AKIN 10 PUAN+ANT
yazan yüreğine sağlık alkış
yalan olan sevdanmı bana yüreğinde olmadı yerim
duymadın duyuramadım arşa çıktı sesim
haykırdım ne olur yapma bende insanım
sen beni sevgimi hor görüp atmayı tercih ettin
Yüreğinize sağlık harika dizelerdi kutlarım.
anlamadın anlatamadım sendeki beni sana
yalvardım ne olur bir kez olsun benide anla
olmadı sevgili senin derdin başka
işte gidiyorum senli yüreğimle sensiz çıkmazlara
ANLATMAK ÇOK ZOR, HAKLISIN... SAYGILAR.
sevgi peygamber duygusudur, herkese ayni anda verilir: Anne sevgisi, baba sevgisi, kardes sevgisi, hayvan sevgisi, cocuk sevgisi, arkadas7dost sevgisi, insan sevgisi vs...
Ask ilahidir ve tekildir, sadece bir tek kisiye beslenir, beslenebilir...
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta