Anlatamadım Şiiri - Ercan Yazıcı

Çivi çakacak değilim ben de bu dünyaya
Elbet bir gün göçüp gideceğim
O imamın kayığına
Elbet ben de bir gün bineceğim

Ardımdan kimin ne söylediği umurumda değil
Umurumda değil iyi ya da kötü anılmak
Önemsiz bir ayrıntıdan ibaret
Herşeyi bilmek ya da yanılmak

Olur da çınlatırsanız
Öldükten sonra kulaklarımı
Beni yediğiniz gib helvamı da yersiniz
Helvamı yerken
Pek de anlaşılamadı bu dünyada dersiniz

Bilemezsiniz elbet;

Bir şiirle gözlerimin dolduğunu
Maviye aşık
Denize meftun olduğumu

Gidiyordu benim de hayatım, bilmediğiniz bir çizgide
Çocuklar gibi ağlıyordum, nihavent bir ezgide

Lüfere çıkardım gecenin ıssızında
Bazen Heybeli, bazen Burgaz arkasında
Kışın kulaç atardım
Boğaz'ın her iki yakasında

Daimi adresimdi küpeştesi bir vapurun
İnanmazsanız
Aykut Barka ile Barış Manço'ya sorun

İsimsiz şiirler biriktiriridim cam buğusında
İç geçirirdim yağmurdan sonraki toprağın kokusunda

Misina kesikleri vardı ellerimde
Sandal küreği nasırları vardı avuçlarımda
Masumdum hep
Kendime işlediğim o büyük suçlarımda.

Kendi kendime değil
Konuşurdum Orhan Veli ve de Asaf'la
Hiçbir zaman konuşamadım
Aynadaki uyanık sandığım o safla

Misketlerim vardı hala kavanozumda
Kağıt gemiler yapar
Yüzdürürdüm görmeden kimseler
Çocuktan daha çocuk derlerdi
İçimdeki çocuğu bilseler

Türkan'a kaptırmıştım kendimi
Yeşilçam'ın çıkmaz sokaklarında
Siyah beyaz filmler, bende hep kapalı gişeydi
İzzet abimiz, Vahi Öz en büyük neşeydi

Tüm yevmiyemi aç kuşlara serperdim
Bölerdim her daim ekmeğimi
Aç kalan bir canlı idi her daim derdim

Beceremedim akçeli işleri , parayı pulu
İçimde hiç para kazanma hırsı olmadı
Bedenim doysa da, ruhum hiçbir zaman doymadı

Çok sevdim papatyaları ve de sonbaharı
Mânâ bulurdu bende gece ve de çayın buharı
Öldüm ama söndüremedim bendeki bu har'ı

Yalnızdım hep

Anlaşılmazdım

Bilmiyorum, bu şiiri niye yazdım.