Çığlığım gecenin sessizliğini boğarken; Yalnızlığımın son şiirini yazıyorum belki de. Her defasında olduğu gibi, bu şiirde de seni anlatacağım. Biraz tutsak, biraz suskun, biraz yıkık mısralarımda...
İşte; sensiz geçen binlerce geceden biri daha. Yine hasret, yine yalnızlık, yine gece uzadıkça uzuyor ve her zaman ki gibi uyku tutmuyor. Bu gece de o kadar solgun ki yüzüm, sanki sabaha çıkacak gücüm yok. Öylesine mahzun, öylesine yorgun ve bıkkınım işte…
Anlatacağım dedim de; Aslında neyi anlatacağım ne yazacağım onu da bilmiyorum. Mesela; Eskiden seni ne kadar çok sevdiğimi yazardım hiç sıkılmadan. Bazen nefretimi, hatta sana olan öfkemi bile yazdım sevgimin yanında. Hiç bitmezdi yazacaklarım, hep daha fazlası gelirdi ardından.
Ve şimdi günler ayların, aylar yılların peşi sıra geçip gitti, ömrüm bitti. Ama ne sen bittin ne de sayfalar yetti seni anlatmaya.
Kapıya koşuyorum
Gelen sen misin diye
Bir siyah saç görmeyeyim
Yüreğim burkuluyor
Ağlamaklı oluyorum
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta