Anlatamadım Şiiri - Yolcu Yol

Çığlığım gecenin sessizliğini boğarken; Yalnızlığımın son şiirini yazıyorum belki de. Her defasında olduğu gibi, bu şiirde de seni anlatacağım. Biraz tutsak, biraz suskun, biraz yıkık mısralarımda...

İşte; sensiz geçen binlerce geceden biri daha. Yine hasret, yine yalnızlık, yine gece uzadıkça uzuyor ve her zaman ki gibi uyku tutmuyor. Bu gece de o kadar solgun ki yüzüm, sanki sabaha çıkacak gücüm yok. Öylesine mahzun, öylesine yorgun ve bıkkınım işte…

Anlatacağım dedim de; Aslında neyi anlatacağım ne yazacağım onu da bilmiyorum. Mesela; Eskiden seni ne kadar çok sevdiğimi yazardım hiç sıkılmadan. Bazen nefretimi, hatta sana olan öfkemi bile yazdım sevgimin yanında. Hiç bitmezdi yazacaklarım, hep daha fazlası gelirdi ardından.
Ve şimdi günler ayların, aylar yılların peşi sıra geçip gitti, ömrüm bitti. Ama ne sen bittin ne de sayfalar yetti seni anlatmaya.

Sevmek bu kadar zor muydu? Bu kadar çok canı yanar mıydı insanın?
Neden kaçıyoruz ki sevmekten, Neden hiçbir şey yaşanmamış gibi gidiyoruz?
İşte herkes gidiyor ve durduramıyorsun gidenleri. Birkaç kelime sarf edemiyorsun arkalarından.
Tıpkı sen gibi.
Tıpkı ben gibi.
Tıpkı biz gibi.
Ve en sonunda; Kelimelere dökemeyeceğin, anlatmaya gücünün yetmeyeceği acılar olup, bir bir çıkıyor karşına.
Sevmek suç.
Özlemek suç.
Hatırlamak suç.
Her şeyin suç olduğu bu hayatta, bu acılarla, Hangi sebeple yaşayıp, Neyi; ne şekilde anlatabilirim ki…

İşte bu gecenin de sonu geldi. Güneş doğdu ve yeni gün başladı. Bense; hala sensiz gecen onca yılın ardından, seni hala sevdiğimi iliştirerek mısralarıma, Her zaman ki gibi sonsuzluğa uyuma heyecanıyla gözlerimi kapatıp, sözlerimi bitiriyorum…
Elveda diyerek kapatıyorum gözlerimi ve son olarak aynı günün çocuksu sevdası, aynı günün çocuksu heyecanıyla, belki de son kez seni sevdiğim söylüyorum. S-E-N-İ____S-E-V-İ-Y-O-R-U-M