Anlatamadım Şiiri - İsmet Öztürk Ankara

Anlatamadım bir türlü kendimi
Ne desem,ne anlatsam artık boşuna…
Tutsak yüreğim bir kuş misali
Son çırpınışlarım, kronik bir vaka gibi
Anlamıyorsun bir türlü beni
Ben,ne taş kalpli,ne de duygu körüyüm
Ben benden geçmiş zavallı biriyim
Seni,seni ulaşılmaz bildim hep arş-ı semada
Sırf duygularıma yenik düşmemek adına
Bir bilsen içimde ne volkanlar,ne ateşler yanar
Kor kor olur,aleviyle yakar ürkek yüreğimi
Bilirim fayda vermez onulmaz yarame..
Çaresizliğim,kendimle ve kederimle boğuştu
Günlerce beynimde zonklayan sevda türküleri
Beni alıp götürdü ummanlara,karıştı gözyaşlarımla
Anlatamadım kimselere derdimi,halimi
İçimde bir yara oldun sen, el değemeyen
Her offf...çekişimde biraz daha içten içe kanadı
Bugünümde nasıl mutluluğu arar gibi deli ise
Yarınımda utanmalarımda olacaktı,bir serseri
Ne çare,ne senin ne de duygularının olamadı esiri
Yasak meyve ağacı gibiydin koparamadığım
Kopmayacaktın,ezip geçsen de bu yüreği.
Anlamadın,anlatamadım,bir türlü kendimi
Ne sen ne de anlamadı kimse beni...
Ne benliğimi,ne de tutsak yüreğimdeki esir sevgimi.
Sessiz çığlıklarımda feryad-ı figana döndü sesim
İçimde ürpertilerle doldu,kesildi nefesim
Son atışlarını kulaklarımda dinledim kalbimin
Ne çare,ne çare anlatamadım kendimi.
Yüreğim taş olsaydı görmezdi gözlerindeki yüreği
Belki bir aptalım,tanımamışsam seni
Gerçi tanımakta görmekte fayda etmiyor ki
Kan ter içinde biçare kalan bedeni.
Uykularım zaten sarhoştu ha var ha yok
Şimdi tümden kaybolup gittiler senin gibi
Geceleri kabuslarla uyanırdım
Üzülür ağlardım görmeyince seni
Suskunluğum çok şeyi anlatmaktı aslında
Anlatamadığım duygularımı sakladığım
Git,git şimdi dönüp bakmadan arkana
Son sözün zaten ayrılıktı arkadaşına
Dileğim mutlu olursun sonsuzlukta
Beni böyle bırakta git,dönüşü olmayan yolda
Hadi git,git,ardına bakma bir daha da…………