Anlatamadığım Hikayem

Nedendir bilmem ama benim yalnız bir dünyam var.
Aslında gelen, geçen, konan, göçen...
Bazen delip geçen de vardı.
Yüreğim bin yerinden yara aldı.
Yine de küsmedim sevgiye, aşka.
Her defasında daha derin yaralar aldım.
Her biri ayrı, kimisi bambaşka.
Varsın olsun bende bıraktıkları.
Yara izlerine bakıp her birinde
Ayrı bir hikâye okuyorum.
Ve her birine yeni bir isim koyuyorum.
Anıların acılarıyla tekrar tekrar
Barışıp dost oluyorum.
Öylesine alıştım ki acılara,
Artık hiçbir şeyden korkmuyorum.
Bazı yaralar insanı güçlendiriyormuş.
Yıllar geçtikçe sadece onlar benliğinde kalıyormuş.

Biliyorum, sen de durmayacaksın.
Benden bir parçamı alıp kaçacaksın.
Ama merak etme, arkandan koşacak
Takatim yok.
Dil döküp konuşacak halim de yok.
Zaten gidene hiç "dur" demedim, diyemedim.
Ben de gidene hep "Canın sağ olsun." dedim.
Ne yapayım, elimden gelen buydu.
Evet, ben de âşık olabiliyorum
Bir tatlı söze,
Bir dosta, bir arkadaşa,
Ağaca, çiçeğe, doğaya, hatta taşa.
Aslında çok konuşan bir kalemim ben.
Sadece bir hikâyem var, anlatamadığım.
Anlatsam, sanki tufanlar kopacak,
Gökyüzü kahrından kan ağlayacak,
Yıldızlar yasa bürünecek,
Zelzele olacak, çığlar düşecek,
Belki de volkanlar patlayacak.
Dünya eskisi gibi olmayacak.
Doğa isyan edecek, dağlar bulutlara küsecek.
Savaşlar çıkacak
Ve insanlık sonsuz bir karanlığa sürüklenecek.
Kimse gülmeyecek, çocuklar da dahil.
Asrın felaketi olacak.
Çünkü sana gelmek, kıyamete koşmaktır.
Seni düşünmek, aykırı fikirlerime intihardır.
Sadece düşlerde sevmek, gülümsemeni hayal etmek...
Sahilde el ele yürümek,
Geceleyin yıldızları seyretmek,
Karanlıkta dans etmek
Ve en güzeli de hiç ayrılmamak...
Kavga etmeden, kırmadan, kırılmadan,
Üzmeden, üzülmeden...
Öyle masum, öyle saf...
Seni düşlemek, katlime fermandır.
Seni sevmek; her şeye kafa tutup,
Tüm yasaları çiğneyip,
Bütün dünyayı karşıma almaktır.
Seni sevmek; cennetle cehennem arası sırattır.