"Anlatamadığım çok şey var. Bir uçurumun kenarında, rüzgarın fısıltılarıyla savrulan yapraklar gibiyim. İçimdeki dalgalar, bir an durulup bir an kabarıyor, ama hiçbir zaman tamamen sakinleşmiyor. Sözcükler, kalbimin derinliklerinde yankılanan bir melodi gibi, her notasında acının izlerini taşıyor.
Yıldızlar bile bana uzak görünüyor. Her biri, dokunamadığım ama görmekten de vazgeçemediğim bir hayal. İçimdeki boşluk, gökyüzündeki karanlık kadar derin ve sınırsız. Her nefeste, sanki ciğerlerime dolan hava değil de, hüzün oluyor. Zaman zaman, içimdeki karanlığa ışık tutmaya çalışan bir mum misali, umut ışığı arıyorum. Ancak o mum, en ufak bir rüzgarla sönüveriyor.
Bir nehir gibi, içimdeki duygular akıyor ama hiçbir yere varamıyor. Kalbimin kıyılarında birikiyor ve sonunda bir göle dönüşüyor; derin, sessiz ve soğuk. O gölde boğuluyorum, her dalga beni biraz daha derine çekiyor. Sözlerim, kıyıya vuramayan dalgalar gibi, anlamını bulamıyor.
Bir çiçeğin, solmadan önceki son yaprağı gibi hissediyorum. Rengim soluyor, ama köklerim hala toprağa tutunuyor. İçimdeki fırtına, her bir yaprağımı koparıyor, beni çıplak ve savunmasız bırakıyor. Anlatmak istediklerim, bu fırtınanın ortasında savrulan yapraklar gibi, her biri farklı bir yöne uçuyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta