Ah sevdiğim anlatabilsem kendimi;
Kadim dinlerden bu yana ne değişti ki!
İsyan içinde su,hava,toprak….
İnsan değil mi ki; elini attığı her şeyi,
Kendi bencilliği uğruna kullandı.
Kan ağlıyor yeryüzü…
Nice pirler geldi, peygamberler göçtü.
Nice tufanlar yaşadı yorgun Dünya….
Yüreğim sızlar, acır,kanar gören gözlerim,
Dimağım isyankar vurdum duymazlığa….
Ölüyor dünya tıpkı benim gibi….
Ah elimde olsa durdurabilsem zamanı,
Durdurabilsem tüm fabrikaları,
Savaşları durdurup kendi kendilerini,
Gösterebilsem insanlara….
Savaşın; din,ırk,milletler için değil,
Yok olmaya gidişe karşı olması gerektiğini.
Çıplaklaşan dağları yeşilliğe çevirebilsem,
Akan pınarları saf içebilsem…..
Olmuyor işte tek başıma, yapamıyorum…
Gösterebilsem film karesi gibi yok oluşunu
Kendine nankörlük eden insana.
Yüreğim kanar, ölürüm yavaş yavaş
Tıpkı sessizce ağlayan Dünya gibi.
04.Şubat.2007
Kayıt Tarihi : 4.2.2007 17:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çılgınca gidişin sonunu görüpte birşeyler yapamamak ne kadar acı.......
güzel bir şiirdi..tebrikler..
ve ne kadar bilirsen bil
senin bildiğin
karşındakinin anladığı kadardır demiş MEVLANA...
kutlarım
duyarlı şair yüreği.
Fakat; naçizane bir fikrimi beyan etmek istiyorum affınıza sığınarak...
Kişinin kendisini anlatmaya çalışmasından çok, kendisini anlayabilecek insanlarla beraber olabilmesi önemlidir bence...Zira; kişi kendini ne kadar güzel anlatsa da karşısındaki insanın anlama derecesinden fazlasını ona aktaramaz...
Saygılarımla..
TÜM YORUMLAR (7)