Anlatabilsem Şiiri - Selma Doğan

İnsan kendini ne kadar anlatabilir ki?

Ne kadar bakabilir başka birinin gözleriyle kendine, sana baktıklarında gördükleridir inandıkları, sen bütün hayatı kucaklamaya çalıştıkça, girer her şey birbirine hiç anlamazsın...

Bir anda değişir her şey, kimse bilmez hayatın seni ne kadar çok yorduğunu,
Anlatabilsem içimden geçenleri, bunu beceremem ki..?

Anlatabilsem, küçücük bir yüreği taşırken bedenime ne kadar ağır geldiğini,
Yoksul kalmış düşüncelerim, karışmış birbirine sıraya dizemiyorum.
Sen sevgili ben hiç konuşmadan beni anla istiyorum.
Görebilseydin içimdekileri,
Anlatabilseydim sana gözlerimle,
Sen cam ardından ne kadar görebilirsin ki, zamana bıraktım her şeyi susuyorum...

Seni ne kadar çok sevdiğimi kendi gözlerinle gör istiyorum.
Yanlış söylediğim her kelimenin ağırlığında eziliyorum.
Korkularım boğuyor beni nefes alamıyorum.
Çırpınıyorum sadece yaşamak için.

Kendimi en iyi hissettiğim yer yüreğin,
Oraya sığınıyorum.
Oradan hiç çıkmak istemiyorum.
Anlatmaya kalksam anlatabilir miyim bilmiyorum...

Karşındakinin anlayabildiği değil midir her şey, ben sadece fırtınalardan korunmak için, senin dallarına tutunmak istiyorum.
Ben senin sadece sevgini istiyorum, başka hiç bir şeyin önemi yok benim için.

Anlatabilsem, bunu nasıl anlatacağım bilemiyorum, şu an her şey durmuş.
Dinliyor anlatacaklarımı, ama ben susuyorum, beni ben anlatmadan anlasınlar istiyorum.

Anlatabilseydim anlatamadıkları mı, o zaman daha kolay olurdu belki her şey,
Bu kadar yorulmazdım...

03.02. 2014

Selma Doğan