Anlat Bana Kendini. Şiiri - Veysel Alkan

Anlat bana kendini, adınla başla söze.
Ne kadar da güzelsin,
Gelmez misin hiç göze?

Gelmezsin imkansız,nazarlığın yüzlerce.
Gözledim bilki seni,
Aylarca,senelerce.

Neyin seni koruyan,kem gözlerden bakıştan?
Yüzüme öyle bakma,
Soruşlarım meraktan.

Ben hep böyleyim işte,bir güzeli görünce.
Sorarım her şeyini,
Ta ki bıktırınca.

Kolay kolay vazgeçmem,bırakmam hiç peşini.
Ne zaman konuşursun,
O zaman kurtulursun.

Anlat bana kendini,nerde doğdun ne zaman?
Parlamış mı gökyüzü,
Senin doğduğun o an?

Bir ailen var mıdır,ölmüş mü anan baban?
Benim gibi yalnız mısın,
Hiç yokmu ki akraban?

Geceleri seyretmeyi sever misin yıldızları?
Kalmadı mı hiç aklında,
Çocukluk anıları?

Anlat bana kendini hiç konuşmaz mısın sen?
Görmez misin çabamı,
Anlamadın mı beni sen?

Çatlatacaksın beni,konuşta bir şey söyle.
Öğrenmek isterim seni,
Kendim gibi öylece.

Anlat bana kendini demekten ben yoruldum.
Ne olur bir şey söyle,
Çıldırmak üzereyim.

Susma artık konuşalım,duyayım şu sesini.
Ben önemli değilim,
Yitirdim değerimi.

Anlat bana kendini.
Beni sorma.
Seni anlat.