Anlaşılmayacak Şiiri - Fatih Haşlak

Biliyorum, yine anlaşılmayacak.
Bir uçurum kenarında duran yaşlarım,
Hayat, tüm ihtişamıyla darbelerken ürkek ruhumu,
Yapayalnız kalmışken, hayattaki tek umidim olan bir kafeste,
Bildim artık hiç kimse, ruhuna bir yudum su serpmeyecek.
Acıların, yakarışların, benden öte olan benliğimin,
Ötelerimde, beni öldürüyor olması,
Hiç kimse için anlaşılabilir olmayacak.

Yükün ağır,
Kendini dahi taşıyamazken,
Koca bir ailenin yükünü sırtlandın,
Hem de ruhunu defalarca kez öldürmüş bir babanın,
Bir gece vakti, yakarışlarla beraber, ellerinde son nefesini vermesinden sonra.

Bitti mi? Hayır.
Hayatta en çok güvendiğin insanlardan biri,
Yoktan yere,
Sana verdiği sözlerin üzerinden daha iki ay geçmeden,
Ki bu sözler, babanın öldüğü gece verilmişti,
Seni onsuzluğa sürüklediğinde,
Ne kadar da trajikomik, değil mi?

Anlatması biraz utanç verici belki ama,
O mutlu hayatlara nasıl imrenir gözlerle bakıyorsun.
Öyle zordu ki, sevdiğin kadının gözlerindeki yansımanın
Senin silüetinle dolup taşması,
Kalbinin minik çarpıntılarının göğüs kafesinde yumuşaması,
Sabah uyandığında, senden öte, sendeki acımasız olanın yerine
Bir elin saçlarının arasından tüm dertlerini çekip alacak olması.

Gel gelelim babana,
Rahmetli babanın, bugün olduğun kişiyi
Yıllarca kendi elleriyle yoğurmuş olması.
Ömrümün son nefesine kadar nefret edeceğin kendinin,
Yoktan yere bir baba tarafından meydana getirilmesi
Seni ailenden soğutması, seni ürkekleştirmesi,
Başkalarını ailen yerine koymana sebep olması.
Lakin, başkalarının sana başka olması.

Sanırsam, rezil bir hayatın, bozuk bir zihnin, yitik bir ruhtan
Geride kalanlarım.

Anlatmaya değer mi?
Nasıl olsa anlaşılmayacak.
Nasıl olsa, hayatı olmayan,
Başkaları için yaşaması gereken,
Küle dönmüş bir ruhtan başka bir şey değilsin.

Peki ya derdin anlaşılmak mı, iyileşmek mi?
Sen de anlamıyorsun.

O zaman güzel günlere dualarımla...