Anlarsın Küçüğüm... Şiiri - Erman Ulusoy

Bir gün gülmeyi unutur da ağlamaya başlarsan
Gerçeklerin acı hakikâtleri karşısında
Ümitlerini bir bir yitirip bencileyin hayata küsersen
O zaman beni daha iyi anlarsın küçüğüm.

Gün olur da seversen
Sevdiğin,seni yapayalnız koyup da giderse
Onun hayâlini,ufukta beliren kızıllıkta
Garlarda,rıhtımlarda ve de mesken tutup meyhanelerde
Doldurup boşalttığın kadehlerde ararsan
Yalnızlık içinde,eski demlerle avunmaya başlarsan
Beni daha iyi anlarsın küçüğüm.

Bir hazan mevsiminde,evinin penceresinden bakarken
Gözlerin,yapraklarını dökmekte olan bir ağaca takılırsa
Ve dalında,tek bir yaprak varsa ağacın
Koparmak için olanca hızıyla esiyorsa hırçın rüzgârlar
O yaprak direniyorsa kopmamak için
Lâkin,ötekilerinden farksız olmayacağını bilmeyerekten hakikâtin.
Sonunda,katılıp hırçın rüzgârların önünde giderse
Gözlerin dolupta onu izlersen
O zaman beni yâd et küçüğüm.

Çünkü,sen de benim gibi,o küçük yaprak gibi
Bütün uğraşlarının ve çabalarının sonunda
Kader rüzgârlarının önünde sürüklenip gitmeye mahkumsun.
Çünkü,sen seviyor,duyuyor,özlüyorsun
Çünkü,sen insansın küçüğüm...

Erman Ulusoy
Kırklareli