Anlarsın Şiiri - Alirıza Eroğlu

Anlarsın;
ya zamanı gelince ya da
çürüyen parçan seni terk edince
öylece kalırsın olduğun yerde.
çöküp kalırsın yığılırsın senden kalan en iyi halinle
gökyüzünde mavilikleri göremezsin,
kuşların hayat kısa diyen kanat çırpınışlarını,
martıları tahrik eden balıkların şarkısını,
kalabalıkta telaş içinde koşuşturan insanların
anlaşılmayan uğultusuyla dolar kulakların.
dünya ile tanıştıran anne ve babanın
misyonunu tamamladığında
yarine açtığın yaraya da sana da merhem olamadığını
anlarsın.
anlarsın
bir gün elbet
ben ne yaptım dersin;
cesaret edip kendinle yüzleşmeye kalktığında
sahtelikleri satın alan paranın bir el kiri olduğunu,
alın terinin daha derin anlam taşıdığını anlarsın elbet.
göklerde ararken,
göklerin yeryüzünde verdiği hediyeyi
ya bir mezar taşında
ya da kimselerin kalmadığında;
sahte hayatını
ve korkularını biriktirdiğini sandığın dolup
taştığında anlarsın.
aşkın hiçlik olduğunu,
hiçliğin de elle tutulabildiğini
ve elinle değil dilinle ittiğini anlarsın
hiçliğin zenginliğini.
bir gün anlarsın kaybedince hiç bir şey kazanmadığını
kazanmadığın hiç bir şeyin hiçliğin
zerresi olmadığını anlarsın.
anlarsın bir gün gurur yaptığın şeyin
mantık hatası olduğunu.
büyürken küçüldüğünü,
küçük bir hiçliğin tüm büyüklükleri
yendiğini anlarsın.
Elbet sende günahlarının cehennemden kaçtığını
ve bu dünyada iken seni
kainata sığmayanın bir kalbe sığdığını
ve seni çağırdığını
anlarsın.
tek bir ruhun
değil
iki yarım ruhun tek bir yürek yaptığını
eksik olan inanç ve imanın kavuşmalarını
anlarsın...