Anlara Dair Şiiri - Murat Çavuşoğlu

Bıçak bile acıtmadı parke taşlarına vurduğum
Kan kırmızı bir gülün dikeni battığı kadar elime
Öfkemin turuncu huyu uçuşurken dallarda
Kaldırıma diz çökmüştü parkeler
Ufacık hayalin peşinde erimiş kumdan evler
Yazıyorum çöl çiçeğine parmağımda ki kesikten

Hayata dair öğrendiğim en anlamlı ders
Acısını sonradan yutkunduğum tecrübelerimdir

Geveze kuşların ağzına düşmüş tüy
Söylenecek en son söz kadar kırılgan mermerim
Güneş, kandiline üflediğim gaz lambası
Ya hırçın atın süratinde bir karıncayım
Ya da oval bir dağdan inerken çıkmaktayım

Zaman geri döndürülmeyecek kadar vakur
Anlar atlanmayacak kadar mühim
Ve an, yaşamda mazinin girişi
Önümüzde şaka gibi duran beklenmedik atinin sesi
Kaplanan kütle çakıl gözlerinde

Taşlarını topluyorum suskunluğumun
Uyukladığım uyku yarısı günlerim uyandırılmış
Piramitleri ayaklarımda merdiven olacak
Ay ile konuşmak için çıkacağım ucuna

Mektup gibi yayılmış papatyalar kırların sayfasına
Hızla geçen yolların araba tekeri kadar esnek
Bırakacağım noktasını hararetle içinize
Sonra ormanlara ahu bakışlı topaç dedikoduları

Son kez soruyorum taş zaman ve hayat denen mevhuma
Bu kadar sert, uzun ve acımasız mı olmalıydınız
Yâda her şeye gücü yeten gözlüklü canavar
İnsafın kırıntısı leblebi tozu kadar boğazınızda var mı?

Silahın barutuyla, gözünüzü sürmeleyin

Bir şiir yaprak dudaklara
İşlesin ağaçkakan göğsüne her satırı
Kara haber dönek başlı baykuştan
Son yeşerecek gök tarlasında buğday tanesi
Muşamba üstüne düşen ebruli gül kakması kadar
Meleyen kuzuların damında
Çiğ menevşesini incitecek anlar var

Görünce telini bir dalga kıran içinde
Senelerin bıraktığı ölümsüz dokunuş
Tanıyacak damar yolu akan sarmaşık başları
En doyulmaz tonunda keman bestesi
Kaldıracağız yanını sarmış dereleri
Ellerimizi havada toplayacağız
İnce karılmış midyelerle

Hazırladığında ufacık ve isteksiz
Hasırı, piyes kadar dünya
Gökler kaydırak
Panayırın en uslusu
Güneşi kalemle çizip
Ayın saçlarını sileceğiz
Yıldız tarlamızdan, istediğimizi
Sunacağız ebediyette