Anlamsız Mesafeler Şiiri - Yakup Günel

Ne kadar yaklaşırsan bana,
Bir o kadar uzaklaşıyorsun aslında.
Nokta kadar yakınken...
Aşılamayacak bir çöl kadar uzaklaşıyorsun.
Eriyorsun zihnimde günden güne.

Bilemeyiz asla kim kalacak yarına,
Kim bitirebilecek bugünü bir kaybı olmadan?
Kaç çiçek soldu acaba hiç açmadan?
Ya da kaç yürek paramparça oldu hiç birleşmeden?

Mesefayi belirleyen şey yürekle ölçülür,
Kilometrelerce olsa dahi mesafen...
Yüreğin kadar uzaksın hâlbuki.

Ömrün bir incir ağacı misali...
Çiçek açtığı an gerçekleşecek o hayali.
Farkında tabiki de her şeyin,
İmkansızlığı, mesafeleri hiçe sayarak atlattı.
İmkanı da kendi kendine yarattı.

Engeller geldi her köşe başında,
Öğrenir insan bunları yaşadıklarıyla.
Takılmam demez hiçbir engele,
Lakin öğrenir sonuçta bazı şeyleri:
Hangi darbenin nereden ve ne zaman geleceğini.

Yaşanmışlıklardan ziyade yaşanmamışlıklar...
Öğretir her şeyi,
Hazırlar seni.
Öğretir uzak mesafelerin ne kadar yakın,
Yakın mesafelerinse ne kadar uzak olduğunu.

Bazen bir fısıltı yankılanır kulaklarında,
Bazense de hiç susmayacak bir çığlık duyulmaz asla.

Önemi yok hiçbir mesafenin,
Kendi çizgisini yine kendi çizer insan.
Bazen sonunda yaşar büyük bir hüsran.
Lakin öğrenir bazı şeyleri,
Sonucundaysa da hep yollarda kalır gözleri.