Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Aslında çok anlamlı bir şiirdi. Keşke her şiir bu kadar anlamlı olsa. Saygılar sunarım.
Anlamlı bir şiir.İnsanın,kimsenin tavsiyesi olmadan,kendiliğinden,hayatın bütün güzellik ve anlamını,hayatta her insana verilmiş olan görevin önemini keşfettiği,kendisinde bulunan o sonsuz olgunlaşma yeteneğini gördüğü ve kendini sadece umutla değil,tam bir güvenle hayalindeki mükemmelliği aramaya başladığı zaman, duyduğu coşkun heyecanı hisseder.Şimdi bahçenizdeki çiçeklerinizi UMUT la sulayabilirsiniz. Anlam yüklü bu şiirinizi Tam puanla kutlar,saygı ve sevgilerimi sunarım.
Hikmet Yurdaer
Umut etmek neydı?
Sevgi-siz-seniz! Ne var ki, tersyüz edilmiş bir merdivendir hayat
Ruhlar duaların en dibinden başlayıp adım adım zirveye çıkmaya hevesli aşk
Hayatın görünüşü hırslılara sınırsız fırsatlar sunmakta yalnızlık
Duada zirve diptir ve dip de zirve kalpte
Gücünden başkaca sermayesi olmayan cahil karanlıklarında
yolunu kaybedenlerin suçunda sevgi
Ya suçlanan yanda umut dolu neşeli genç sanki çökmüş duygulardan geriye kalanlar
Ama tümde bulduğumda darda insanlar
Tüm bulduğum da yozlaşma
Tüm anladığım en dardakilerin rahatlardan daha çabuk el uzakttığıdır kendine
Tüm gördüğüm bir ruhta iki çeşit insan
Nasıl bir kişi-lik yaşar savrulurken insan.y.ed...
yüreğinize sağlık
Bu duygu dolu şiiri yazdıran yürek,yarım olur mu hiç ?
Kendinize iftira etmeyiniz.
Okuduğum anılarınızdan,Allahın çok şanslı yarattığı kullarından biri olmadığınıza inandığınızı hissedebiliyordum.Ancak,bu kadar marifetli,bu kadar becerikli ve en mühimi herkezin derdine severek koşacak kadar iyi yürekli yaratılmış olmak,size Allah'ın bir lütfu değil mi ?
Bu çok güzel şiiri,içinde anlatılan tüm duyguları özümseyerek şairi ile birlikte,ayakta alkışlıyorum.
Saygılarımla efendim,
Ünal Beşkese
Bu şiir en sevilen şiir olmaya...
Bu şiir Figen Kızımın kaleminden dökülmeye layık.
Öylesine duygusal
Öylesine güzel bir şiir.
Tebrikler kızım...
Kadir Tozlu
Bu harika şiirden habersiz yaşayıp gidiyormuşum. Şiirinizde yüreğimin sesini duydum sanki, bir süre kendime gelemedim, ağladım.
Çok çok güzel bir şiir Sn. Ege, yüreğinize sağlık, kutluyorum. Sevgiler...
Kaleminiz de sevdanızda daim olsun,farkedileceksiniz,efendim,
Kutlarım,saygılar sunarım, Enver Bilgiç
tabi sence,,bence öyle derin mana varki kutlarımmm
Figen kardeşim, güzel bir şiir okudu, yüregine gönlüne sağlık.Yaradan güzel gönüllere ilham vermişki, güzel şiirler yazsınlar, bizlerde okuyup zevk alalım.hoşca kal.saygılar...
Çok güzeldi. Sevdim. Herhalde kendimden çok şeyler bulduğumdan olacak..Kutluyorum....
Bu şiir ile ilgili 92 tane yorum bulunmakta