*Anlamsız Bir Hikayeyiz...

Geç kalmış bir veda borçluyum sana yüreğimden.
Yarım kalmış bir kitap gibi yaşadığımıza hiç değilse bir son söz yazmak gerek.
Kim bilir kaç anımız kaldı en heyecanlı yerinde?
Kaç kez tamamlanmayı bekledik devrik cümlelerde?
Kaç kez yanlış anladık birbirimizi imla hatalarında?
Kendi romanımızın kahramanı olmak isterken,
İntihar süsü verdiğimiz sayısız cinayet işledik aramızda.
Neydi aslında paylaşmak istediğimiz?
Savaşa döndü zamanla sevgimiz.
Ben şimdi senin yüreğinde düştüğüm onca esaretten sonra teslim oluyorum ayrılığa.
Şimdi ne yenilgimiz utançtır, ne yengimiz zafer.
Şimdi kimliksiz öne sürdüğümüz her nefer.
Devam edemedik başa döndük her sefer.
Yaralar aldık, yaralar verdik.
Ben seni kazanmak uğruna kaybettim seni.
Ben, beni kurtarmak uğruna terk ediyorum seni.
Elimde kalan bir atımlık sevda kurşunum,
Ben artık özgürlüğe tek kanat uçacak bir kuşum.
Geç kalmış bir veda borçluyum sana yüreğimden.
Yarım kalmış bir kitap gibi yaşadığımıza hiç değilse bir son söz yazmak gerek.
Biz içi boşalmış kelimelerden bir aşk cümlesi kurmaya çalışan bağlaçlar gibiydik.
Senle beni biz yapamayan bir –ile-, senle beni mutsuz yüklemlere taşıyan bir –ve- idik.
Biz –yalnız-bağlacında bağlanamayan iki yürektik.
Bir soru işareti yakışır belki sonumuza yanıtını bilemediğimiz.
Belki üç nokta, kendimizden eksildiğimiz.
Yarım kalmış bir kitap gibi yaşadığımıza belki de bir son söz yazmamak gerek.
Koparıp attığımız onca sayfadan sonra şimdi biz; anlamsız bir hikayeyiz.

(26-08-10)