Anlamsız ASKUMLO Yersiz Şiiri - Gökçe Güzey

pazara çıkmışım
hiç bilmediğim bir yerde
sıkılmış canım
yolları bilmem, satıcıları bilmem
ne satarlar onu bile bilmem

çaresizim, elimde bir kutu
dolaşıyorum başıboş
ne alsam, ne almasam
kalabalıktan rahatsız olmuşum
her taraf curcuna

bakınırken etrafıma
yardım arayan gözlerle
karşımda buluyorum
sıcak bir gülümseme
koyu bir lacivert içinde
okyanus gibi
dibi gözükmeyen

verelim mi bir kraft abla, diyor
ver diyorum düşünmeden
makarna yerim bu akşam
ne olacak
yaklaşıyorum tezgahına

pazarcı değil sanki
kırk yıllık dostum
ilgileniyor benimle
çaresizliğimi anlamış gibi
dalıyoruz sohbete

meğersem farklı bir okyanus
suyu pırıl pırıl
tertemiz
çok kısa da olsa görüyorum
dibindeki balıkları
midyeleri, mercanları

sana pazarı dolaştırayım, diyor
çok şaşıyorum
çünkü içten
gülümsüyor
anlayamıyorum
susuyorum

hadi diyor elimi tutup
kalabalığın arasından geçiriyor
her yeri anlatıyor ince ince
pazarı görüyorum bambaşka bir gözle
dondurma alıyor bana
seviniyorum
küçük bir çocuğum sanki
mutlu oluyorum

bir an zaman duruyor
“istanbul’u dinliyoruz
gözlerimiz kapalı”
sonra okyanus
sanki “rakı şişesinde bir balık”
susuyor uzunca bir süre
ardından başlıyor şarkı söylemeye

yine şaşıyorum
anlamıyorum
insan mi uzaylı mi
garfield mi
deniz bu şakası olmaz
yerleşmiş beynimin köşesine
dikkatli ol
boğulma suyunda

yılların oluşturduğu gemim sağlam
indiriyorum yelkenleri iyice
fırtına çıkar belki diye
anlamsızlıklar başlıyor kafamda
yersiz ve boş

ağzım kilitleniyor iyiden iyiye
okyanusu pazarda bırakıp
eve gidiyorum
aklım karışık
kafam bulanık
beynim karmaşa içinde

uykusuz geçen bir geceden sonra
dayanamıyorum ertesi gün
yine pazara gidiyorum
içimde bir merak
aynı yerde buluyorum

bugün farklı okyanus
yeşil bir ışık saçıyor
düşünceli sanki
alnı karışmış, kaşları çatık
yanlış birşey söylemiş olmalıyım
ne düşünüyor acaba
düşünceliyiz ikimiz de

birden bana
sen niye böylesin, diyor
anlamıyorum
nasıl yani, diye soruyorum
anlatıyor
aptallaşıyorum
ağzımdan çıkan kelimeler
manasız geliyor
karşımdaki yeşil ışığın parıltısı
sanki bir an sönüyor
sonra toparlıyor

korkuyorum
düşüncelerimi anlatmaya
sorularımı sormaya
başımı öne eğip susuyorum
söyleyecek hiçbirşeyim
kalmamış gibi

halbuki can atıyorum
olmuyor
kelimeler dilimin ucuna kadar varıp
kayboluyor ağız boşluğumda
ikimiz de konuşmuyoruz
geçen bir dakikada

sonra kafamı kaldırıyorum yavaşça
bir tebessüm
yeşil ışık sanki bana
son bir şans verir gibi
özgürlükten bahsediyor
bir hikaye anlatıyor

william wallace da kimmiş
meraklanıyorum
dinliyorum, beğeniyorum
hikayeden çok etkileniyorum
artık kuşkum yok
içtenliğinden okyanusun
tersine yaramıyor ama
iyice saklıyorum gemimi marinaya

eve gidiyorum çaresiz
içimde lacivert okyanusu, o yeşil ışığı
bir daha hiç görmemek korkusuyla
acı veriyor
kızıyorum
iyice bulanıyorum
açıklama bulamıyorum
arkamda bırakıp
kaçmak istiyorum
olmuyor

biliyorum çünkü
o artık hep var
balıklarıyla, tertemiz suyuyla
rengarenk mercanlarıyla
yeşil ışığıyla
o pazarda olmasa bile
elinde kutu, kraft mi abla demese bile
var biliyorum

sıkıntılıyım
şüphelerim beni üzüyor
biliyorum onu da
alışmamışım belli
karşıma çıkmamış hiç
dibi gözüken bir okyanus

düşünüyorum
beni anlıyor mu acaba
ya sabrı ne kadar
bütün bunları ve daha fazlasını
ona anlatmak istiyorum
yine olmuyor
zaman ilaçmiş bu konuda

gözümün önüne
kolunda güzel karısı
kucağında bebeği ile
bana gelişi
sofralar kurup
pazardaki karşılaşmamızı hatırlayıp
kahkahalar atışımız geliyor

gülümsüyorum
kafamdakiler
yersiz anlamsızlık işte
biliyorum...

(İstanbul, 1995)