Anlamıyordum Şiiri - Sena Bilgin

Beni hayata bağlayan nefesim
Her seferinde nasıl bu kadar acı verebiliyordu
Bunu aklım almıyordu
Aklımın almadığına kalbim nasıl dayanacaktı
Dayanamıyordu da hiç
Hüzün bedenimi her işgal ettiğinde
İçim, içime sığamıyordu artık
O dört tane odacık nasıl bu kadar can yakabiliyordu
Anlamıyordum

Nefesim kesiliyordu adeta
Kalbim sıkışıyodu
Hasta olmalıydım
Hep bir sızı vardı orada
Acıyordu
Çok acıyordu
Ruhuma o kadar acı veriyordu ki
Anlamıyordum

Hani hüzünlü şarkılar vardır ya
İnsanların yaralarını, notalarında taşıyan
Kendinden bir parça bulanları, içine alan
O şarkıları özlüyordum işte ben
Dinleyemiyordum ki artık onları
Buna her tenezzül edişimde
Benim zaten bir ağıt olduğumu haykırıyordu gözyaşlarım
Kalbim, her seferinde ayrı bir girdaba düşüyordu
Anlamıyordum

Bazen kendimde, kendimle kendimi bulmaya çalışırken
Kimine göre de yalnızken biraz
Ne zaman dalsam ruhumun derinliklerine
Sanki bir anda göğüs kafesime çullanıyordu
Tüm o isimsiz acılarım
Nefesimi boğmaya çalışırcasına
Kemiklerimi kırmaya çabalarcasına
Anlamıyordum

Ne zaman anlayacaktım ben?
Bu çaresizliğim teslim oluşuma kadar devam mı edecekti?
Neden anlamıyordum?
Sadece insandım sanırım
Anlamalı mıydım peki?
Bilmiyordum
Peki bir gün,
Anlayabilecek miydim?