Yine efkâr bastı yine gam keder
Dönüp baksam cemaline bin pişman eder
En doğrusu gitmek amma, olmadan heder
Gönül denen şu hergele anlamıyor ki
Olmuyormuş gibi sanki, sade bir neçek
Gözlerine perde çekmiş yüzüne leçek
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla