Anlamını Yitiren Zaman

Aklımın kıt aynalarında kendi suretine bakan ben bıkkın bir hal takınıyorum yüz ifademde
Akşamdan kalma gibi sendeleyerek yürüyorum saç baş dağınık, sakal bir karış
Yeni bir gün, yeni bir koşturma telaşı beklemiyor beni!

Konuşmak!
Oysa yazmak fiili ağır basıyor
Yazamamak korkutuyor tüm ağırlığıyla
Ve,
o kadar da cesur değilim; herkesten biraz fazla kimi an, herkesten hiç çoğu zaman!

Ağır bir yük
Kolaylamanın yolu ise zaman.

Tek sorun zaman su gibi akıp giderken; günler tüm hırçınlığıyla geliyor üstüme.
Düşe kalka yol alırken biraz çamur sıçrayacak elbette
Yağmurda yağacak
Ölü, ölümde kokacak her yer
Kavgada, gürültüde…
Aymazlar, anlamazlar saracak etrafı.
Güzel çirkinleşecek…
Kötü; kadı olacak Yemen’e…

Kelimeler boğuldu!
Anlamını yitirdi zaman...

Hasankeyf’te bir sabah kahvaltısı…
Ertesi gün,
Malabadi’de kızlar öpecekti beni köprü üstünde!

Vazgeçtim!
Çok insan emeği heba oldu dört duvar arasına bir bardak çaya.
Çok insan sömürüldü ahşap masalarda
Tazecik kızlar öpüldü…

Küfür gündelik yaşamın vazgeçilmezi oldu.
Küsmeler, kırılmalar, incinmeler, tavırlar, dal sigara otlanmalar sitemler, şikayetler, dedikodular...
Hiç bitmeyen sorunlar...
Bocalamalar borca batmalar!

Ama yine de çok sevdim; sevdik biz orayı...

“Orayı” dedim toz kondurmadığım bu kente…
İlk kez bir kenti ben yabancılaştırdım kendime!