Saril bana biraz hala adam gibi hissedebiliyorsan...
Senden başka tanıdığım, gördüğüm de yok gibi...
Buna ihtiyacım ve vaktim de yoktu belki bugüne kadar...
Lütfen sar bedenimi şimdi, sıkıca sar...
Ört ki söndür ruhumdaki ateşi..
Dedim ya yok senden başka bulduğum biri..
Arayıp durduklarım da nereye saklanıyorsa?
Eşim, dostum; arkadaşım hiç mi hiç?
Ahh.. bir kimsem..¿
Yaradanım bile yok sanki..!
Bu hallere gelmişsem...
Ne bir ses duyuyorum artık sıcak, samimi...
Ne de kalan ciğerime bir nefes d-olabilen...
Uzansa kırılmaz ki elin,
Uzanmasa kırılacak gönlüm kadar...
Yok da duyulan bir onur, artık üzülme;
Herşey gördüğümüz kadar..!
Ne o...
Yoksa tanımadın mı hala?
Unuttun mu adımı?
Basmayacak mısın göğsüne, bir zaman yoldaşını? ?
Sus tamam...
Sen de mi çaresiz hissediyorsun dur-umum kadar..¿
Kes artık sızlanmayı...
Ve neyi istiyorsan söyle ardımdan.
Neyi istiyorsan oku !
Bir zamanlar gözlerim de
Yada şimdi;
İlk kitabında okuduğun kadar basit bulduğunu...
Ne geçerse eline savur arkamdan.
Ne de olsa bu kolay bir hayat oyunu...
Huzurumu bozdu derdiyle de..!
Aciz varlığıyla hatırlattı de;
Bana insanlar arasında kaybolan
Bir İnsan olduğumu...
Sen söylenmeye başla şimdiden,
Ben yazmaya gidiyorum yeniden.
Bugün ne olduğunu ve;
Bizler için yeni bir yalanı, sayfalara yutturmaya
Bu tatlı acıyı da içime sindirmeye...
Yok zararı, bozulmam da..!
Kayıt Tarihi : 10.4.2012 03:44:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!