Anlamayışına Şiiri - Filiz Bülbül

karanlık bir dönemdi, güneş gibi doğdun hayatıma
sonra bir şey oldu, yılların mutsuzluğunu aldın götürdün benden
o günden sonra güneş odamda doğdu sanki, öyle aydınlık göründü gözüme her yer
şehrin kalabalığı gittikçe şiddetlenirken sadece sen vardın karşımda
gözüme perde indi kimseyi göremedim senden başka
gece hayalinle uyudum, sabah seni gördüm
beş dakika görmek için geldiğin her günün ertesinde seni daha çok sevdim, daha çok bağlandım
sonra bir şeyler oldu
neler olduğunu kimse bilmiyor, kimse anlamadı, ben bile anlamadım
tepetaklak oldum
seni kaybetmekten korkuyorken, ilk fırsatta kaybettim,
hazmedemediğim gerçekleri öğrendim
ben senin geçmişini geçmişte bırakmaya çalışırken, senin geçmişinden bu güne gelemediğini farkettim.
..sonra, yeni bir güne sen olmadan uyandım
ve o gün anladım bazı şeyleri, çünkü o şeyleri anlamam için varını yoğunu koydun ortaya
taşın altına elimizi koymamız gerekirken, o taşı getirip kalbimin tam ortasına koydun
geçmişe döndüm baktım, soru işaretlerimi tekrar hatırlattım kendime
ve bir aptala anlatır gibi anlattım kendime, açık konuştum, alınmak gücenmek, ağlamak yok dedim
düşündüğüm, olmasından korktuğum her şey gerçekti ve sen tüm düşündüklerimde beni haklı çıkarttın
aklın bende değildi, kalbin bana hiç ait olmamış
yüzüme baktığında kimi gördün?
yanıma gelirken, elimi tutup sarılırken o vardı aklında
sonra zaten her şey üst üste geldi
sen hiç bir şey yapmadın, öylece izledin
ben acıdan evin her odasını dört dönerken, hiç bir yere sığamıyorken ..sen sadece izledin
gel de affettir kendini
kolaysa gel de unuttur bana her şeyi
..
ama şimdi bazı şeyler öyle zor ve öyle aşılmaz ki
aramıza ördüğün duvarlara bir katta benden çık
yalnız kal, bensizliği hisset,
aramıza ördüğün duvarlar üzerine yıkılsın, altında bir yardım eli ara,
gözün gölgemi arasın, kulakların fısıltımı arasın, ruhun varlığımın hissini arasın ama bulamasın
belki o zaman anlarsın benim neler çektiğimi