Anlamak deyimi Şiiri - Elif Kuyuldar

güneşsiz başlayan sabahlar gibiydi bazen sessizlik. tam anlamıyla, yok olmak anlamıyla yaşayan uçsuz bucaksız bir yalnızlık
ne vardı ne de yokluktaydı
bir yerlerde süzülüyordu kırmızı ışık dalgaları gibi
kendiliğinden olusan sayısız gökkuşakları arasında süzülen bir su damlasıydı, çözemedikleri, kağıttan kalbe akan küçük bir ağıt
temennilerle dolu, sağanak yağmur altında her bir parçayı usulca ezer gibiydi varlıkla yokluğun çizgisi
sonrasında hâlâ seninle olan yansımaları vücudunda bir iz bırakırcasına anlatılmayan gerçeklere dönüştü ölümcül gülüşlerle
terk edilen birkaç fotoğraf parçasına kıvılcımlar saçar gibiydi. usulca, en güzel sessizliğiyle
ağlanabilecek, uğruna ölünebilecek herbir güzelliğin labirentler arası boşluğu gibiydi
tavan arası kirliliği, parmak uçlarında toz olup akabilecekti
en olası seyleri düşlemek kadar can alıcıydı
kül olup gidebilecekken yeniden doğacak kadar büyük bir serzenişteydi
öyle bir zamandı, öyle kaldı