Anlamak - Anlaşılmak Şiiri - Bilal Özaydın

Çocuktum bir zamanlar
Oyuncakları olmayan
Saklambaç körebe oynamayan
Çocuklar bile beni anlamıyordu

Bir oyuncağım olmuştu sonunda
Adını kara şimşek koymuştum
O zaman ne çok mutlu olmuştum
Mutluluk bile beni anlamıyordu

Sonra başladı okul yılları
Çilenin ızdırabın başlangıcı
Hayatı öğrenmenin tam zamanı
Okul bile beni anlamıyordu

Geldi zamanı gençliğin,deliliğin
Mahalle delikanlılığı,efendiliğin
Parlak yüzlülüğün,filintalığın
Gençlik bile beni anlamıyordu

Volta atarken arka mahallede
Kapmıştım sarışını bir hamlede
Kavga etmiştim deli abisiyle
Mahalle bile beni anlamıyordu

Sevmiştim onu yürekten
Kalbimi vermiştim çok derinden
Hayat veriyordu gülümserken
Sevdiğim bile beni anlamıyordu

Birgün çekip gitti aniden
Koptu bir anda veda bile etmeden
Yaraladı beni son buseyi vermeden
Gidenler bile beni anlamıyordu

Kahrediyorum haksızlığa
Lanet ediyorum acımasızlara
Kendimi feda ediyorum insanlığa
İnsanlık bile beni anlamıyordu

Suçlandım bazen doğrularımla
Meyil vermedim yalanlara
Kaybeden ben oldum doğru konuşunca
Doğrular bile beni anlamıyordu

Sevgiyle yaklaştım dostlara
Dostluğumu sundum ben onlara
Geçit vermedim vefasızlığa
Dostlar bile beni anlamıyordu

Doğruyu söyleyince çelme taktılar
Susturup ezmeye kalktılar
Yıkılırım,biterim sandılar
Düşünceler bile beni anlamıyordu

Çok kere tökezledim,düştüm yere
Fırtınaya kapıldım,sallandım
Herşeye rağmen yıkılmadım
Yaralarım bile beni anlamıyordu

Geçen gün devrildi çınar ağacı
Koskoca gövdesi yere uzandı
Ben yıkılmadım o çınar gibi
Yıkılanlar bile beni anlamıyordu

Bazen tattım yenilgiyi
Bazen başarının zaferini
Kırmadımhiç azmimi,ümitlerimi
Savaşlar bile beni anlamıyordu

Kan ter içinde uyanıyorum
Gördüklerime inanamıyorum
Hislerime engel olamıyorum
Rüyalarım bile beni anlamıyor

Kapılıyorum anlamsız duygulara
Sanki ben yaşamıyorum
Canım sıkılıyor nefes alamıyorum
Duygularım bile beni anlamıyor

Umutla bakıyorum umutlarıma
Ulaşırım belki özlediğim dünyaya
Kahretmiyorum yaşadığım hayata
Umutlarım bile beni anlamıyor

Hedeflerime doğru ilerliyorum
Yolun sonunu getiremiyorum
Engellere rağmen yılmıyorum
Hedeflerim bile beni anlamıyor

Uçmak istiyorum uzaklara
Kavuşmak istiyorum umutlarıma
Duygularımı anlatamıyorum galiba
Gökyüzü bile beni anlamıyor

Bakıyorum yağan yağmura
Acıyorum kara bulutlara
Bneim kadar dertli mi acaba
Bulutlar bile beni anlamıyor

Yürüyorum meçhul karanlığa
Tarifsiz bir yalnızlıkla
Umutla bakıyorum karanlık lambalara
Sokaklar bile beni anlamyor

Sıkıldım hayatın çirkinliğinden
Gülen yüzlerin sahteliğinden
Haykırdım sonunda çok derinden
Gerçekler bile beni anlamıyor

Anladım herşey yalanmış
İnsanı sırtından vuranlar varmış
Benim için bir tek annem ağlarmış
Annemden başkası beni anlamazmış

26.06.2000