Anlamak...2 Şiiri - Songül Uçar

Berbat bir gündü...

Aslında,
Bildi bileli her gün bu gündü...
Dünya kan kusuyordu sanki,
O da bu iğrenç çukurda boğuluyordu.
Nefes alacak yer yoktu,
Alınacak nefeste...

Yolda yürüyordu,
Amaçsız...
Hedefsiz...
Nedensiz...
Öylesine...

Acı bir gündü...

Aslında her an acılarla doluydu.
Tüm dünya Rus ruleti oynuyordu sanki.
...ve onun sırası hiç bitmiyordu.
Sırayı takip eden yoktu,
Takip edilecek sırada...
Zaten,
Tetiği çekecek güçte yoktu,
Sıkılacak mermi de...

Yolda gidiyordu sadece,
Yorgun...
Üzgün...
Kırılgan...
Sessizce...

(Bir çiçek)
Yolun kenarında duruyordu!
Rengi ve duruşuyla,
Sanki neşe saçıyordu!
-Bir sihir miydi,
Yoksa büyü mü bilinmez-
Buram buram hayat kokuyordu.

Eğildi, çiçeği kopardı.
Derin derin koklayıp,
Yüreğine bastırdı.
Ne kadar hoşkokuluydu,
Ne kadar da anlamlı.
Yaşamın nedeniydi sanki,
Belki de tek gayesi...
Baktı;
...ufukta güneş yükseliyordu.

Ardında çiçeksiz bir yol,
Avcunda umut vardı.
...ve O,
Sadece yürüyordu.

İnsanlar katar katardı...
Kimileri tohum atar, kimileri sulardı.
Kimileriyse Onun gibi,
Sadece umutları toplardı...