Anlamadın Şiiri - Veysel Eraslan

Erkekler ağlamaz, derdin ya hep güzelim
Gözyaşımla gamzene; doldum da anlamadın
Kuruttun dallarımı şimdi kuru gazelim
Renkten renge büründüm; soldum da anlamadın

Gözlerini görmesem, gönlümü yokluğuna
Alıştırır yaşardım, bir karın tokluğuna
Aldırma etrafımda gezenin çokluğuna
Ben bir tek sana köle; oldum da anlamadın

Gitti canların canı, kaldım yaralı yetim
Yar yar diye ağlıyor her baktığım suretim
Hasretin kapısında bitmedi mi nöbetim
Bak bir deri bir kemik; kaldım da anlamadın

Dilimden düşürmedim, besteledim ismini
Öpüp de koklamaktan, buruşturdum resmini
Gönlümün meydanına heykel yapıp cismini
Güneş ile arana; daldım da anlamadın

Erciyes’in karını taşısan kürek kürek
Söner mi sanıyorsun sensiz olan bu yürek
Her yiğidin kar’ı mı kırk yılı devirerek
Saçlarımdan siyahı; yoldum da anlamadın

Sevdana susuz kaldı Nil’i bağlasan yetmez
Söndürmez ateşimi, yanar yüreğim tütmez
Anladın mı Veysel’i bu sevda burada bitmez
Her güneşle kapına; geldim de anlamadın

5–1–13
Veysel ERASLAN
Yozgat