Anlamadım Şiiri - Ümit Yıldırım

zaman mı yanlış, doğrular mı eğri,
kim bilecek, kim verecek hakedilen değeri,
at bulamazken eşek nasıl bulsun eğeri,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

kurtlar köpek olmuş, hepsi biçare,
onulmaz yaralar sarmış tilkiye ne çare,
çakallar parçalamış aslanı pare pare,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

bülbüller susmuş sanki her mevsim hazan,
karlı çıkmış hep ahlaksız oyun bozan,
silinmez olmuş yazılar, belli değil yazan,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

dost arkadaş herkes birinden yanılmış,
süslü giysilerin içinde adam var sanılmış,
dürüstler terkedilmiş, adilere kanılmış,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

görürüm ki herkes kendince en haklı,
güzellikler yaşanmaz olmuş hep saklı,
tertemiz de kirlenmiş olmuş pasaklı,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

herkime ne sorsan yanlış cevap veriyor,
kimse kimsenin iyiliğini söylemiyor,yeriyor,
alçaklar eğleniyor,hayat doğruları geriyor,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

paylaşımlar bitmiş herkes olmuş egoist,
kimilerine rahat batmış, olmuş mazoşist,
bozulmuş eski solcular, olmuş faşist,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

onur şeref para ile anılır olmuş,
dost arkadaş para ile bulunur olmuş,
itibar kariyer para ile alınır olmuş,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

deseler de inanmazdım bu kadarına,
inanan kimse kalmamış kaderine,
metresler konulmuş, eşler yerine,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

sevgi pınarları kurumuş, akmaz olmuş,
dostluk sokakları körelmiş, çıkmaz olmuş,
kız anaya,oğul babaya darılmış,bakmaz olmuş,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

kalabalıklar görüyorum,koşuşuyorlar bir yere,
herkes gelecekmişte, gelememiş o yere,
ne yiğitler bilirim hepsinin sırtı gelmiş yere,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

tüfeğin icadı bile mertliği bu kadar bozmazdı,
kalemler doğru yazardı, satılıp böyle yazmazdı,
dost dostun, arkadaş arkadaşın kuyusunu kazmazdı,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

söz olurdu keserdi savaşı, söz olurdu keserdi başı,
sözler var şimdi,arkasında durandan kesiyorlar maaşı,
sözler var şimdi,söyleyip susana veriyorlar aşı,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

herkes kendinden korkar olmuş,
arkadaşının mahremine sarkar olmuş,
özde sıfır aslında, sözde berker olmuş,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

ne hayır gelir, ana baba dövenlerden,
adam mı olur; yüze dost, arkadan sövenlerden,
geçilmiyor, hiç durmadan kendini övenlerden,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

sanırdım ki sadece ekmeklerin küçüldüğünü,
nerden bilirdim ki, insanların büyümek için küçüldüğünü,
toplam kalitenin bittiğini, her şeyin meta ile ölçüldüğünü,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

mevki makam için her şey yutulur mu,
insanlar gözleri açıkken uyutulur mu,
kurtla kuzu farksız gibi bir tutulur mu,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

genç,ihtiyar, çoluk çocuk farkı kalmamış,
alacaklar hep bakiyede, kimse bir şey almamış,
herkes bir şey arıyor, sanki hiç bulmamış,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

nedir ki aranılan, kim neyi arıyor,
işi olmadan kimse kimseyi sormuyor,
ne açmış, bu kadar mı büyük,karınlar hiç doymuyor,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

olacakla öleceğe çare yoktur derler,
sonra ölecekten medet umar, birbirini yerler,
abi,abla kim amca kim hala kim, bunu kim belirler,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

kimi bilmez fakat aldanmaz,
kimi bilir fakat aldatamaz,
kimi görür fakat atlatamaz,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

gün gelir su da yanarmış,
en akıllı, bir aptala kanarmş,
güle konmaz, ısırgana konarmış,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

dillerde gezmez eski nağmeler,
kollarda görünür türlü türlü döğmeler,
bitmez tükenmez arkadan söğmeler,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

dertler herkesin içinde kalır paylaşılmaz,
menzil ne kadar uzakmış,hiç ulaşılmaz,
aykırılık varmış her konuda asla uzlaşılmaz,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.

yolcu, çıkmış yola nereye gideceğini bilmez,
yar demişsin, var demişsin, bir damla yaşını silmez,
varlıklıya herkes eğilir, ahlaklıya kimse eğilmez,
anlamadım ben bu işten hiç birşey.