Anlama sen Şiiri - Zeynep Beşen

Sen en sevmediğim şehirde...
Yanı başım değil nasılsa,
En sevdiğim yerde (yüreğim) yaşıyor iken
Hüzünden kahırdan bahsetme bana.
Her gün,gün kendini bana hatırlatınca
Kendime uğruyorum her sabah
Yine sende açıyor gözünü
yine sende seviyor kendini
Yine sende tazeliyor ruhunu
en sonunda terk ettim kendimi sana
Yokluğunla öldürme kafi
kafi gelir gibi,
şimdilik bu suskunluğun nasılsa.
bak diyorum
iyi bak!
sadece sen sevince iyi oluyorum
hiç mi görmüyorsun?
bak diyorum
iyi bak!
acı nasılda kaynıyor kanımda
şimdi istemden ben beni
usul bir çığlığa atıyorum kendimi.
yokluğun başıma yıldızlar düşüre dursun!
sen,rahatsız etme kendini
ben,kendimi sende avuturum nasılsa.
kalbim parçalanmıyor kırılmıyor benim
kalbim ağır aksak bir hünerle yerinden sökülüyor bildiğin
kalbim benden sana armağanım olsun.
kabul buyur olur mu sun,olsun.
Bu ciğerime oturan senden bir iz
ama ne güzel bir iz!
Nefes aldıkça batan
Nefes verdikçe atan
Bu kalbime yerleşen senin güzelliğin dir
bunu da anlama sen.
Şimdi bu geceyi güzel kılan
kah sevindiren kah ağlatan
bu ellerimi yine ellerime sığmaz eden
Sana benzeyen her şeydir
Bunu da bilme sen.

Sen en sevmediğim şehirde
Yanı başım değil nasılsa.