Anlama Acısı Şiiri - Zeynel Abidin Toprak

Anlama acısı bu cana ölüm mayası,
Gözlerimdeki hüznün cansız yurduna bir bak!
Çevremde yeşil öksüz bahar ölü kopyası,
Sensizliğin özümde çarpan nabzıma bir bak!

Ne nisyana imkan var ne anmaya takatim,
Hayalindir beynimde çakan bu yıldırımlar,
Yolların çıkmazında, halimden tek özetim;
Yokluğunun öldüren bedeli bu sancılar.

Ne ölmeyi bilirim, ne yaşamayı burda,
Ateşten bir temasla yakıyor bu yalnızlık,
İnsanlar öldü sanki yeryüzü boşaldı da;
Bir benim arza kalan en büyük kalabalık.

Ellerin o ellerin kalbimi okşar gibi,
Duyularımda hâla nefesin sevgi sesin,
Sanki birazdan yine çıkar gelirsin gibi,
Hayalimin sılası, özümün gurbetisin.

Merhametine verdim seni Rahim Allah’ın,
Doğman için yeniden, Muhammed’in yurduna,
Teslim olmak ne güzel emrine Yaradan’ın
Sana Cennet umarı yalvaran ellerimden..

Ensemin örsünde arz; yontulurken bilinse,
Bilseydi de insalar, anlamazlık çekilse,
Ve müjdeyi be anam kor bağrımda gizlesem,
Vuslat gününe kadar, günlerimi beklesem....