Anladın da Ne Anladın

İlk bakışta normaldin,
Herkes gibi bir insan olarak göründün bana,
Ben gibiydin kısaca.
Sıradandın ama en ön sıradan…

Seni tanıdıkça sevdim,
Sevdikçe özledim,
Özledikçe yandım…

Özlem buysa dedim;
En güzel aşk,
Özlemlere boğulmalıydı…

Bazen de seni kırarım,
İncitirim diye,
Susmayı yeğledim,
Peki dedim…

Seni sevdiğime,
Kendim bile inanamaz oldum,
Gün geçtikçe içimde büyüdüğüne,
Gün be gün çoğaldığına,
İnanamaz oldum…

İmkansız gibi görünen her şeyi,
Yıkmak, yakmak istedim.
İsyan ettim zamansızlığa…

Her sabah güne,
Senle uyandım.
Güne senle başladım,
Geceyi yine seninle tamamladım…

Aşk oldun içimde, dışımda,
Aşkımın içi oldun,
Gün ışığımda,
Yaşam düşümde…

Aşk oldun gündüzümde, gecemde,
Hece hece adını ezberledim,
Seni her an düşündüğümde…

Uykusuz kaldığım her gecede,
Sabahlara kadar seni yaşadım…

Hayatın rengi,
Sen oldun,
Aşkın adı,
Sen oldun…

Çiçeklerin dili,
Ay ışığının gülümseyen yüzü,
Sen oldun…

Güneşimin sıcağı,
Yıldızlarımın parlaklığı,
Sen oldun.

Bunu ben anladım,
Bunu ben yaşadım,
Ama bunu sen anlayamadın…

‘’ Hani derler ya,
Beni bir sen anladın,
Ondada yanlış anladın’’…

Belki de senin beni anlaman için,
Aşk gelecek yerden,
Ruhun sıcaklığını,

Sevgi gelecek yerden,
Gülümseyişi esirgememen lazımdı…

Yüreğimi sevgiyle,
Aşk’la pişirmesini bilmen,
Dürüst olman lazımdı…

Ben aşktım,
Ben sevgiydim,
Ben huzurdum,
Mutluluktu benim adım…

Çünkü ben sen olmuştum…

Ama bunu sen,
ANLAYAMADIN...