anladım sonu yok yalnızlığın!
ellerim ellerinden bir tutam uzak kalır.
cüzdanımda duran bir fotoğraf gibi
resimlerde kalır yüzlerin...
nefesin nefesime deymeden,
bir rüzgara çaldırdık sevgimizi,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta