Anladım sonu yok yalnızlığın

anladım sonu yok yalnızlığın!
ellerim ellerinden bir tutam uzak kalır.
cüzdanımda duran bir fotoğraf gibi
resimlerde kalır yüzlerin...

nefesin nefesime deymeden,
bir rüzgara çaldırdık sevgimizi,
bir buse ayrılık yaşadık gözlerimizin şafağında...
sen ve ben küçük bir çocuk idik bu aşk oyununda,
heceleyerek sunardık aşkı yüregimize
ürkek ve titrek...

sen bir ceylan kadar cesur idin;
ben bir aslan kadar çekingen...
oysa iki kuğu tadında yaşamak isterdim aşkı seninle,
atomu parçalayan bilinmedik bir giz gibi
rüzgarlara savrulmak isterdim.
fakat sen ulaşılamayacak kadar yakınımdasın(!)
anladım sonu yok yalnızlığın...