Anladım ki... Şiiri - Aslıhan Tunca

Anladım ki, ben en çok
ayrılık acısını seviyorum
Şöyle gecelerini kan ter içinde böleninden...
Karanlıkta küçük kırmızı kalplerin uçuştuğu,
Ve bir türlü yakalayamadığın,
yaşayamadığın zamanların önünde
suçluluk hissettiren ayrılıkların...

Anladım ki, ben en çok
terkedilmeyi seviyorum
'Ne olur dön' diye yalvarmayı dilinde yücelteninden...
Sarı yaprakların tüllediği sokaklarda boş bakışlar bırakan,
Ve titremekten olduğu yere yığılıp kalan bedenine
söz geçiremediğin çaresiz terkedilişleri

Anladım ki, ben en çok
aşka ağlamayı seviyorum
Dizlerini göğsüne çekip,
sığındığın yastığı sırılsıklam bırakanından...
Durduramadığın, susturamadığın,
doya doya, hıçkıra hıçkıra,
dilsiz haykırışlarını dünyaya getiren
Ve, çok değil ilk dolunayda
gecede kalan o son birkaç damlanın
bulut olup başka gözlerde doğduğu aşklara

Anladım ki, ben en çok........................