Anladım Ki! Şiiri - Dilek Kadıoğlu

Büyüklerimizden öğrenmiştim
Gidenlerin ardından su döküp el sallamayı,
Sallanan ellerde mendillere özlem bağlamayı.

Öğrendiğim günden bu yanadır ki;
Kalan ben oldum hep gidenlerin ardında
Nelerin kaldığının yarınlara, olamadan farkında.

Boş bir hatıra dolabı gibi durursun bir köşede
Kıpırdamak istesen, kıpırdayamazsın,
Anılarla dolusun! Gitmez ayakların hiçbir yere.
Gözlerinde sakladığın da an gelir ki, boş yere.

Bir giden vardı bakıldığında sadece,
Sadece bakıldığında.
Anlarsın gidenin yanında gittiğini
Gözlerine mercanlar takıldığında.

Canı bendenden ayırırcasına
Gök kubbeyi ağlatırcasına
Gitmiştir giden.

Buruk bir gülümsemeyle el sallarsın
Oyalı mendilinde ismini dalgalandırırcasına,
Son bir veda kondurursun, yüreğini burkarsın,
Güneşi kapatırsın, gidecek olan o yolcuya!
Güneşte seninle ağlamaya başlar nihayetinde.

Bir inanç haline gelmişti,
Gidenin ardından su dökmek
“su gibi git gel demekmiş”
Sular bile kururdu pınarlara ulaşamadan.

Su yerine göz yaşlarım vardı gidenin ardından akıttığım.
Gidenlerden olmadım hiç
Kalanlardandım ben.
Kalanların acısını yüreğinde taşıyanlardan
Su gibi gidip gelenlerden de olmadım hiç.

Ne gariptir ki!
İlk defa gidenler kervanına katıldım
Kalan olmadım bu defa.

Bir gidiş vardı ama kalan ben değildim
Bir söğüdün suya ağlaması gibi
Ben de hasrete eğildim.

Aşağıda duran süliettim, kalan olmadım,
Otobüsün camından bakıp el sallayandım giden adına,
Gidenlerden biriyidim, giderken kalanlardan.

Yine de buruk bir gülümseme vardı dudaklarımda

Anladım ki.

Bir sevda yükü varsa omuzlarında

Giden ya da kalan olmak fark etmiyormuş aslında.