Anladım Şiiri - Cahit Pehlivan

Hani seninle ilk tanışmamızı,
Bilemem anımsıyor musun? Şimdi.
Gülen gözlerimin âşığı idin, hani?
Dalgalanan zülüflerime kenetlenmiştin sanki,
Bir bakışıma, bir gülüşüme hayrandın.
Benim için her gece, göz yaşları akıtırdın.
Sabahları da o göz yaşlarını, nehirden deryaya,
Senden de bana ulaştırırdın, sevgilim.
Ne oldu o sevgi sözcüklerinin,
Kaynağı kurudu mu? Çölde mi kaldın?
Sabahlara kadar döktüğün gözyaşların,
Şimdi niçin akmıyor? Niçin dökülmüyor?
Söyle sevgilim, söyle hani her gece,
Mehtaba bakarak hatırlardın beni,
O karanlık gökyüzündeki, güzel hilâl'e,
Benzetir de, sevmek isterdin beni,
Kalmadı şimdi, o sevgiden bana,
En ufak bir sözün veya dörtlüğün,
İnanamam artık, benim için döktüğün,
Nehirlere benzettiğin o gözyaşlarına da,
Geçte olsa anladım artık sevgilim,
Senin sevgin, senin âşkın yalanmış,
Senin döktüğün o tatlı dillerin,
Sana inananlar için, hep aldatıcıymış,
Sonunda görüp, bende anladım gerçeği,
İstemiyorum. Senin olan, ne âşkı ne sevgiyi,
Ne yapmacık gülüşlerini, ne yalan sözlerini,
İstemiyorum sevgilim, anlıyor musun beni?
Sen o yalan sözlerinle, kim bilir ki?
Benim gibi, başka birilerinin de ümitlerini,
Çıkmaz sokaklara, dolambaçlı yollara çevirdin mi?
Bu tatlı hayatı benim gibi, onlara da zehir ettin mi?
Dilerim Mevlâmdan, suçlarının cezasını çekersin,
Seni gören her insan, sana yalancıdır desin,
Sana gülen bütün gözler, geri çevrilsin,
Senin gibi olan, o günahkar vücudun da,
Mahşer ateşinde yandığında, küle dönesin,
Esen rüzgarlarla da, sonsuzluklara sürüklenirsin.

İzmir