Ömrün belki de son demlerinde cümleleri üst üste bindiriyorum.
Kör topalımsı umut cümlelerini.
Seni bana getirirler diye ne de çok umuyordum.
Hâlbuki koltuk değnekliği dahi yapmıştım onlara.
Umurumda umudumda birer ceset şimdi.
Geç oldu ama anladım
Cümlelerinde cümleler dolusu kitaplarında anlamını yitirdiğini.
Çok geç olsa da anladım.
Artık yanı başımda duran kitaplarımla değil,
Yüreğime damga ettiğim sabrımla yaşıyorum.
Cümlelerin anlamını yitirdiği dünyamda
Susmanın en âlâsı yüreğime yakışırmış.
Bu yüzden susuyoruz.
Kayıt Tarihi : 16.6.2017 01:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
