İnsan, yaşarken ne de çok ağlarmış,
Bunu; kendime gülünce anladım.
Hayat, zehirli bir sevgi kadarmış,
Nefreti, sevgiye bölünce anladım.
Sevmek, aslında kavuşmak değilmiş,
Meğerse dostluk, paylaşmak değilmiş,
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta